NPK PUBLICATIES - SOEMOED - JAARGANG 43, NUMMER 2
Waarom ik opgelucht ben dat Netanyahoe heeft gewonnen
Ali Abunimah
Velen hadden gehoopt dat Benjamin Netanyahoe in de recente Israelische verkiezingen zou worden verslagen. Ik behoorde niet tot hen.
Velen hadden Netanyahoe ook al afgeschreven. Opiniepeilingen aan de vooravond van de verkiezingen gaven immers aan dat zijn Likoed partij licht achter stond op haar belangrijkste rivaal, de zogenaamd centrum-linkse Zionistische Unie onder leiding van Yitzhak Herzog en Tzipi Livni.
In mijn achterhoofd speelden de verkiezingen in 1996, waarbij zo ongeveer iedereen ervan uitging dat Netanyahoe die zou verliezen. In de nasleep van de moord op premier Yitzhak Rabin viel te verwachten dat zijn ‘gematigde’ opvolger, Shimon Peres, deze gemakkelijk zou winnen. Deze hoopte dat de bloedige invasie van Libanon die enkele maanden daarvoor onder zijn verantwoordelijkheid als premier had plaatsgevonden, hem bij de kiezer de nodige geloofsbrieven inzake ‘veiligheid’ had verschaft.
Maar op de avond van de verkiezingen zei Netanyahoe tegen zijn aanhangers: ‘Het is nog vroeg en de nacht is lang’. Toen de stemmen waren geteld, bleek dat hij Peres verslagen had, waarmee zijn eerste termijn als premier was veiliggesteld.
Netanyahu deed het op 17 maart weer opnieuw. Met bijna alle stemmen geteld, kwam Likoed uit op 30 zetels – 6 zetels meer dan de Zionistische Unie (terwijl het een nek-aan-nek race tussen de beide partijen leek te gaan worden). De Verenigde Lijst – de bundeling van Palestijnse partijen – eindigde met 13 zetels op de derde plaats.
Het lijkt vrijwel zeker dat Netanyahoe zijn functie als premier van Israel zal behouden en daarbij aan het hoofd zal komen te staan van een nog rechtsere coalitieregering.
juiste etikettering
Laat ik duidelijk zijn: ik ben als zodanig natuurlijk niet blij dat Netanyahoe heeft gewonnen. Hij is een moordenaar met veel bloed aan zijn handen. Hij zou voor het gerecht gedaagd moeten worden om verantwoording af te leggen voor zijn vele misdaden – van het stelen van Palestijnse grond tot aan de massaslachting in Gaza van afgelopen zomer. Ik hoop dat nog mee te kunnen maken.
Maar zwelgen in de moord op Palestijnen en het vervolgens ‘zelfverdediging’ noemen, onderscheidt Netanyahoe nauwelijks van zijn rivalen. Livni die niet langer overal heen kan reizen omdat zij in dat geval het risico loopt gearresteerd te worden op grond van de verdenking dat zij zich aan oorlogsmisdaden schuldig heeft gemaakt, was een van de architecten van het Israelische bloedbad in Gaza in 2008-2009. Daarover heeft zij nooit berouw getoond. Ongetwijfeld heeft deze aanval model gestaan voor die van Netanyahoe, vijf jaar later.
Haar politieke bondgenoot Herzog heeft op zijn beurt Netanyahoe verweten dat de aanval van afgelopen zomer op Gaza niet hard genoeg is geweest.
Met Netanyahoes kwalijke opmerking op de dag van de verkiezingen, dat ‘de Arabieren naar de stemlokalen oprukken’, maakte hij opnieuw zijn ware gevoelens duidelijk, namelijk dat de Palestijnse burgers van Israel geen legitieme burgers zijn die alle rechten waardig zijn. Livni heeft overigens herhaaldelijk dezelfde mening geuit.
Dat Netanyahoe geheel toegewijd is aan de roof en de kolonisatie van Palestijnse grond, ook dat onderscheidt hem niet van zijn ogenschijnlijk duifachtige voorgangers.
Onlangs publiceerde The New York Times een interactieve graphic die aangeeft dat de bouw in de joodse nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever (exclusief bezet Oost-Jeruzalem) vaak veel hoger was onder de zogenaamd vredezoekende regeringen van Ehoed Barak en Ehoed Olmert.
Wat Netanyahoe van hen inmiddels heeft onderscheiden, is dat hij de ‘internationale gemeenschap’ heeft beroofd van de mogelijkheid om haar medeplichtigheid aan de misdaden van Israel nog langer achter de schertsvertoning die ‘het vredesproces’ is, te verbergen.
Bovendien plaatst Netanyahoes openlijke alliantie met de meest racistische, islamofobe en bekrompen elementen binnen Rechts in de Verenigde Staten en in Europa – zijn toespraak tot het Congres eerder deze maand was daarvan een manifestatie – Israel in het ideologische kamp waar het hoort. Israel kan niet langer in eigen huis apartheid praktiseren en zich tegelijk valselijk te presenteren als een baken van liberalisme in de wereld.
Kortom, Netanyahoes herverkiezing is als het ‘nutrition facts’-label op een doos met junk food: het informeert ons over de giftige bestanddelen die erin zitten.
geen Palestijnse staat
Netanyahoes duidelijke uitspraak aan de vooravond van de verkiezingen dat hij de vorming van een Palestijnse staat niet zal toestaan, was niet anders dan een bevestiging van de werkelijke politiek van opeenvolgende Israelische regeringen sinds 1967, waaraan ook Herzog en Livni zich gecommitteerd zouden hebben.
Herzog en Livni zouden mogelijk vorming van een Palestijnse staat toestaan die zijn naam niet waard is. Met internationale steun zouden zij hebben geprobeerd om de Palestijnen opnieuw in ‘onderhandelingen’ te verwikkelen over de vorming van wat niet meer kan zijn dan een getto-achtige bantoestan, bedoeld om de roof van grote stukken land op de Westelijke Jordaanoever en de annexatie van Oost-Jeruzalem te legitimeren en voorts de Palestijnse leiding ertoe te bewegen de legitieme rechten van de Palestijnse vluchtelingen op te geven [zie ook de bijdrage van Ben White, elders in dit nummer van Soemoed; red.]
Herzog had voorts bezworen de bouw in de joodse nederzettingen op gestolen Palestijnse grond voort te zetten. Maar hij zou dit expansionistische beleid wel hebben verhuld achter een even cosmetische als frauduleuze ‘bevriezing’, en intussen zou de kolonisatie onverminderd zou doorgaan.
Zou de Zionistische Unie de verkiezingen hebben gewonnen, dan was het grote gevaar dat de Palestijnen opnieuw een decennium lang in uitzichtloze ‘onderhandelingen’ à la Oslo zouden zijn verwikkeld, die als dekmantel zouden dienen voor verdere onderwerping en kolonisatie.
Dergelijke onderhandelingen hebben voor de zogenaamde internationale gemeenschap het belangrijkste excuus gevormd om Israel maar niet voor zijn daden ter verantwoording te hoeven roepen.
Het refrein van risicovermijdende ambtenaren is steeds opnieuw een versie van ‘ja, is het niet verschrikkelijk wat er gaande is, maar er is een vredesproces en dat steunen wij’.
Het positieve van de uitslag van de verkiezingen is, dat deze uitvlucht sterk aan geloofwaardigheid heeft ingeboet.
de BDS-campagne opvoeren
Wij moeten overigens niet de illusie koesteren dat met de herverkiezing van Netanyahoe Europese, Noord-Amerikaanse en Arabische regeringen van de ene op de andere dag hun medeplichtigheid aan de politiek van Israel zullen staken.
Er is alle reden om te veronderstellen dat bijvoorbeeld de regering van Barack Obama haar verzet tegen het verwezenlijken van de rechten van het Palestijnse volk niet zal opgeven en dat zij in elk forum inspanningen om Israel voor zijn daden ter verantwoording te roepen, zal blijven dwarsbomen.
Maar de keuze van de joodse Israeli’s om Netanyahoe in zijn functie te laten, moet de wereld duidelijk maken dat Israel geen vrede zoekt en niet uit is op gerechtigheid. Israel zal Palestijnen blijven onderdrukken en etnisch blijven wegzuiveren, totdat die politiek door druk van binnen- en van buitenaf wordt gestopt.
Onderhandelen met een dergelijk regime is zinloos, zolang zijn controle over zijn slachtoffers zo enorm en ongecontroleerd blijft. De boodschap die wij uit moeten dragen, is simpel: de enig juiste manier om een staat die vasthoudt aan bezetting, apartheid en etnisch-raciale suprematie aan te pakken, is om deze te isoleren totdat deze dergelijke praktijken afzweert.
Palestijnen hebben de wereld in 2006 gevraagd om dat te doen door middel van boycot, desinvesteren & sancties (BDS). Netanyahoe maakt het ons daarbij een beetje gemakkelijker. Daarom is het tijd om de BDS-campagne verder op te voeren.
bron: The Electronic Intifada (Chicago), 18 maart 2015
Ali Abunimah is een van de oprichters van The Electronic Intifada en auteur van One Country: A Bold Proposal to End the Israeli-Palestinian Impasse; Londen: Picador, 2007; 240 pp.; en: The Battle for Justice in Palestine; Chicago: Haymarket Books, 2014; 224 pp.
vertaling: Koen Bos
uit: Soemoed – jaargang 43, nummer 2 (maart-april 2015)