NPK PUBLICATIES - SOEMOED - JAARGANG 43, NUMMER 2
Het plan van de Zionistische Unie voor een Palestijnse Bantoestan
Ben White
Bij de algemene verkiezingen van 17 maart zal de Zionistische Unie – een politieke alliantie tussen de Arbeidspartij van Isaac Herzog en de Hatnuah partij van Tzipi Livni – de enige serieuze uitdager van premier Benjamin Netanyahoe en diens Likoed partij zijn.
Zoals bekend hebben Netanyahoe en zijn bondgenoten in de Knesset vanaf hun aantreden in 2009 de inspanningen van de Verenigde Staten en de rest van de internationale gemeenschap om ‘het vredesproces’ te bevorderen, gefrustreerd. Vlak vóór de verkiezingsdag liet Netanyahoe nog weten, dat hij als hij wordt herkozen ‘geen concessies zal doen en er geen terugtrekking [uit de in 1967 bezette Palestijnse gebieden] zal plaatsvinden’.
Maar hoe zit het wat dit betreft met Herzog en Livni? Wat zal de Zionistische Unie doen in geval zij aan het hoofd van de nieuwe regering komt te staan? [inmiddels heeft de verkiezingsuitslag dit verhinderd; red.] Wat is de positie van deze alliantie inzake de Palestijnen en ‘het vredesproces’?
Inmiddels is dat duidelijk geworden. Want op 8 maart maakte de Unie haar ideeën hieromtrent in een document bekend. Het beeld dat daaruit naar voren komt, is duidelijk: minachting voor het internationaal recht en een blauwdruk voor een Palestijnse Bantoestan.
Volgens de Zionistische Unie ‘zal een definitieve status-overeenkomst op de volgende principes gebaseerd zijn’: ‘Israelische soevereiniteit’ over ‘de [joodse] nederzettingenblokken’ in Judea en Samaria [kolonistentaal voor de Westelijke Jordaanoever]; het versterken van de greep op – geannexeerd – Oost-Jeruzalem; idem de status van Jeruzalem als de ‘eeuwige hoofdstad van de Staat Israel’, met waarborgen voor de vrijheid van godsdienst en de toegang tot de heilige plaatsen voor alle religies; het oplossen van het Palestijnse vluchtelingenvraagstuk door het oprichten van een – gedemilitariseerde – Palestijnse staat, niet door terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen naar Israel.
Het is niet precies duidelijk waarnaar de Zionistische Unie verwijst wanneer zij het over ‘de nederzettingenblokken’ heeft, al zijn er op dit punt wel enkele aanwijzingen. Zo verklaarde Herzog afgelopen jaar tegenover een functionaris van de in Groot-Brittannië gevestigde Israel-lobbygroep BICOM: ‘Om het zionisme te laten zegevieren, moeten wij ervoor zorgen dat Gush Etzion en Ma’ale Adumim deel van Israel blijven uitmaken’.
Onlangs liet hij zich in soortgelijke bewoordingen uit, door te stellen dat ‘Gush Etzion deel van Israel moet blijven uitmaken’. Het meest duidelijk was hij, toen hij op 1 maart in antwoord op de vraag welk deel van het grondgebied van de Westelijke Jordaanoever in zijn visie in het kader van een definitieve status-overeenkomst met de Palestijnen door Israel geannexeerd zou moeten worden, zei: ‘In een ideale wereld zou ik alles willen houden’. Maar, zo voegde hij eraan toe, de annexatie van de nederzettingen Gush Etzion, Ma’ale Adumim en Ariel, evenals de Jordaanvallei, zou wat hem betreft veilige grenzen voor Israel opleveren.
In Israel bestaat er geen consensus over wat er precies onder ‘de nederzettingenblokken’ moet worden verstaan. Sommigen hebben het in dit verband over Ariel, Modi’in Ilit, Ma’ale Adumim, Gush Etzion en Givat Ze’ev, terwijl anderen er nog twee aan toevoegen, namelijk de nederzettingen in de Jordaanvallei en die op een strook grond tussen Hebron (al-Khalil) en Israel.
Zelfs mainstream Peace Now stelt dat ‘de betreffende nederzettingenblokken geen wettelijke definitie of status hebben – noch op basis van het Israelisch recht of het internationaal recht’. ‘De nederzettingen die zij omvatten, worden noch door de Palestijnen, noch door de internationale gemeenschap erkend en hebben geen speciale status ten opzichte van de andere nederzettingen – nu niet en evenmin in termen van een toekomstige vredesregeling.’
Peace Now merkt voorts op, dat ‘Israel de afbakening en de omvang van de nederzettingenblokken steeds open heeft gelaten, waardoor hun informele afbakening jaar na jaar is verlegd, terwijl de bebouwing binnen de nederzettingenblokken systematisch is verdikt’. Ariel, Ma’ale Adumim en Gush Etzion zijn daarbij alle ‘consensus’ blokken – dat wil zeggen dat hun annexatie door Israel door zowel Netanyahoe als Herzog wordt onderschreven.
De onderhandelaars van de PLO hebben gewezen op de impact van ‘de nederzettingenblokken’, als Israel daarover de soevereiniteit zou behouden: Het zou gewoon de erkenning betekenen van Israels annexatie van Oost-Jeruzalem, van de joodse nederzettingen (tot 22 kilometer diep op de in 1967 bezette Westelijke Jordaanoever in het geval van Ariel), Israelische controle over de Jordaanvallei, opsplitsing (door Ma’ale Adumim) van de Westelijke Jordaanoever in twee delen, het in bezit nemen van natuurlijke hulpbronnen (als landbouwgrond en water) en van erfgoed in de regio Bethlehem en rond Hebron (door Gush Etzion).
De Zionistische Unie stelt voorts in het vooruitzicht ‘de economische samenwerking en die op het gebied van de veiligheid met de [Jordaanse] overheid nieuw leven in te blazen door plannen te implementeren, gericht op het vergroten van de onderlinge handel, samenwerking op industrieel gebied en met betrekking tot het toerisme, in delen van de Jordaanvallei en in de [Wadi] Arava ...’. Handels-, industrie- en toerisme-zones in de Jordaanvallei – kortom, blijvende aanwezigheid, alleen niet langer omwille van ‘de veiligheid’.
De kaart van de te vormen Palestijnse ‘staat’ in de visie van de Zionistische Unie, doet denken aan een Bantoestan zoals die eerder door een leider van de Arbeidspartij – Ehoed Barak – is voorgesteld, waarbij de grenzen inmiddels bepaald worden door de Muur en door verdere kolonisatie door Israel van de Jordaanvallei (zie kaart).
De Zionistische Unie maakt voorts duidelijk dat er geen respijt zal zijn voor de zwaar gehavende Strook van Gaza. ‘Een regering onder leiding van de Zionistische Unie,’ zo wordt in het eerdergenoemde document gesteld, ‘zal een politiek van afschrikking ten opzichte van HAMAS en andere terreurorganisaties in stand houden’ en zal ‘actie ondernemen om deze organisaties te verzwakken en te isoleren, om zo demilitarisering van de Strook van Gaza te bewerkstelligen’.
De toezegging om belangrijke delen van de Westelijke Jordaanoever permanent in bezit te houden, is bij dit alles het meest belangrijke. Terwijl de Zionistische Unie verklaart dat zij ‘de noodzakelijke juridische en diplomatieke middelen in stelling zal brengen in de strijd tegen de internationale boycot- en delegitimeringsbewegingen’, staat zij met haar Bantoestan-blauwdruk garant voor een toenemend politiek isolement van Israel in de wereld.
bron: Middle East Monitor (Londen), 10 maart 2015
Ben White is journalist, schrijver en activist, gespecialiseerd in Palestina/Israel; van zijn hand verschenen: Israeli Apartheid: A Beginner’s Guide; Londen: Pluto Press, 2014 (tweede druk); 200 pp.; en: Palestinians in Israel: Segregation, Discrimination and Democracy; Londen: Pluto Press, 2011; 152 pp.
vertaling: Koen Bos
