NPK PUBLICATIES - SOEMOED - JAARGANG 43, NUMMER 2

REDACTIONEEL

duidelijkheid

Vriend en vijand zijn het erover eens: de algemene verkiezingen in Israel van 17 maart jl. hebben op zijn minst duidelijkheid verschaft. Likoed (Eenheid) van premier Benjamin Netanyahoe is als de grote overwinnaar uit de bus gekomen. Met een aantal uitspraken, gedaan tijdens de verkiezingscampagne, heeft Netanyahoe bovendien bevestigd wat velen al wisten: een volstrekt afwijzende opstelling ten aanzien van de Palestijnen – in zowel Israel als daarbuiten (zie onder meer de bijdrage van Adalah in dit nummer van Soemoed).

Netanyahoe en diens regering liggen slecht in de Westerse media. De premier wordt vooral aangerekend dat hij een hernieuwde poging van de Verenigde Staten om tot een zogenaamde twee staten-oplossing te komen, de grond in heeft geboord. Hoewel op de Westelijke Jordaanoever de gecreëerde feiten – joodse nederzettingen en de bijbehorende infrastructuur plus ruim een half miljoen joodse kolonisten – een degelijke ‘oplossing’ een gepasseerd station hebben gemaakt, willen de Verenigde Staten – met in het kielzog Europa – daaraan blijven vasthouden. Dat laat zich eenvoudig verklaren. Want het bestaan van de facto één staat, die zich uitstrekt van de Middellandse Zee tot aan de Rivier de Jordaan, waar ongeveer evenveel joden als Palestijnen wonen en die gebaseerd is op joods-Israelische hegemonie, zal een apartheidsstaat zijn. Omdat dit de positie van Israel in de wereld er niet gemakkelijker op zal maken, wil men in het Westen het zover niet laten komen. Netanyahoe en de zijnen worden inmiddels als een obstakel gezien. Ook oorlogstaal van de premier richting Iran vanwege een vermeend atoomwapen-programma, heeft in het Westen in toenemende mate wenkbrauwen doen fronsen.

Reikhalzend werd daarom uitgezien naar een verkiezingsoverwinning van de Zionistische Unie. Dit samenwerkingsverband tussen de Arbeidspartij van Isaac Herzog en HaTnua (de Beweging) van Tzipi Livni leek tot op het laatst een serieuze uitdaging voor Netanyahoes Likoed te vormen en kon daarom op een positieve bejegening in onze media rekenen. Vrijwel niemand verdiepte zich echter in de vraag of, en zo ja in hoeverre van de Zionistische Unie – de naam op zich doet al niet veel goeds vermoeden – meer verwacht kon worden dan van Netanyahoe en de zijnen inzake ‘de twee staten-oplossing’. Daarbij wordt vergeten dat de Arbeid(er)spartij de initiator en steeds een warm pleitbezorger van de kolonisatie van de bezette gebieden is geweest. En ook dat Livni zich als minister en als onderhandelaar steeds keihard tegenover de Palestijnen heeft opgesteld.

Het programma van de Zionistische Unie geeft uitsluitsel. Zoals Ben White in dit nummer van Soemoed uiteenzet, laat het plan van de partij met betrekking tot de Westelijke Jordaanoever, inclusief Oost-Jeruzalem, zich als volgt samenvatten: ‘Minachting voor het internationaal recht en een blauwdruk voor een Palestijnse Bantoestan.’

Dit staat in schril contrast met het beeld dat de tweede man van de Arbeidspartij, Erel Margalit, recentelijk in een interview in een Westerse krant aan de man probeert te brengen. Daarin stelt hij dat ‘voor Israel vrede een investering is’: goed voor Israel, goed voor de Palestijnen, goed voor de regio. Hij betoont zich voorstander van nieuwe ‘onderhandelingen’ met de Palestijnen. Een rookgordijn. Het verleden heeft geleerd dat dergelijke ‘onderhandelingen’ slechts bedoeld zijn om verdergaande concessies van de Palestijnen los te krijgen, terwijl er op de Westelijke Jordaanoever gewoon wordt doorgekoloniseerd. 

Palestijnen trappen daar niet langer in. Toen de verkiezingscampagne nog volop aan de gang was en een overwinning van de Zionistische Unie tot de mogelijkheden leek te behoren, stelde een van de leiders van de niet-gewelddadige strijd tegen de Israelische bezetting: ‘Als de Arbeidspartij wint, is dat voor ons niet goed. Tussen de Arbeidspartij en Likoed is er nauwelijks verschil. Eigenlijk hebben wij liever Likoed. De Arbeidspartij heeft betere public relations in de wereld, maar doet hetzelfde. De partij bevordert de vrede niet, breidt de joodse nederzettingen uit, bouwt aan de Muur en voert oorlogen. Maar de wereld verleent de partij desondanks legitimiteit. Voor ons in de Bezette Gebieden is [de uiterst-rechtse Avigdor] Lieberman waarschijnlijk de beste, wanneer hij samen met Netanyahoe schade toebrengt aan de positie van Israel in het buitenland ... Wij willen de Arbeidspartij niet, zoals wij ook geen andere [Shimon] Peres willen, die alleen maar helpen de druk op Israel te verlichten.’ Hij heeft zijn zin gekregen.

Palestijnen mogen om bovengenoemde reden opgelucht zijn dat de Zionistische Unie de verkiezingen niet heeft gewonnen, de problemen waarmee zij te kampen hebben, zullen er niet minder groot door worden. Alles wijst erop dat er onder leiding van Netanyahoe een nieuwe uiterst-rechtse coalitieregering zal aantreden, die zal inzetten op een opgevoerde kolonisatie van de Westelijke Jordaanoever en op de introductie van wetgeving in Israel die de positie van de autochtone Palestijnen verder zal ondermijnen. Uitingen van racisme tegen Palestijnen zullen een hoge vlucht nemen.

uit: Soemoed – jaargang 43, nummer 2 (maart-april 2015)