NPK PUBLICATIES - SOEMOED - JAARGANG 41, NUMMER 6
redactioneel
humanitair drama in Gaza
In Syrië voltrekt zich - zoals bekend - een groot humanitair drama. De media informeren ons daarover. Veel minder bekend is dat ook in de Strook van Gaza sprake is van een humanitaire noodsituatie.
Deze is het gevolg van een accumulatie van effecten. In de eerste plaats is er sinds 2007 sprake van de verstikkende blokkade door Israel van Gaza. Elementaire goederen komen sindsdien niet, of in onvoldoende mate het gebied binnen. Doorvoer van goederen is bovendien aan Israelische willekeur onderhevig en met dermate omvangrijke bureaucratische procedures omgeven, dat het verstorend effect van de blokkade op het dagelijks leven van de Palestijnen en op wat er nog van de lokale economie over is, extra groot is.
Begin juli is daar de sluiting door Egypte van de meeste van de honderden tunnels langs de zuidelijke grens van Gaza met Egypte bijgekomen. Sinds het instellen van de blokkade door Israel hebben Palestijnen het te geringe volume aan goederen uit Israel via de tunnels met goederen uit Egypte weten aan te vullen. Daarbij ging het vooral voedingsmiddelen, medicijnen, bouwmaterialen en brandstof. Sinds begin juli is het in Gaza evenwel snel bergafwaarts gegaan. De ontstane schaarste aan benzine en diesel heeft het dagelijks leven inmiddels ontwricht en de economische activiteit verder lamgelegd. Mensen staan dagdelen bij tankstations in de rij voor een volle tank benzine of diesel. Hetzelfde geldt voor butagas, dat nodig is om eten te koken en huizen te verwarmen.
Maar het meest ingrijpende gevolg is het grotendeels wegvallen van de elektriciteitsvoorziening. Dat gebeurde nadat de enige elektriciteitscentrale in Gaza vanwege een gebrek aan brandstof (goedkope diesel uit Egypte) stil kwam te liggen. De elektriciteit die uit Israel en Egypte wordt betrokken, is verre van toereikend. In de praktijk betekent dit, dat mensen nog slecht 6 uur per etmaal over stroom beschikken. Voor de distributie van drinkwater is elektriciteit nodig: nog slechts eens in de vijf dagen stroomt er in Palestijnse huizen een paar uur lang water uit de kraan. Door een gebrek aan elektriciteit is het rioleringssysteem uitgevallen, waardoor rioolwater niet langer wordt afgevoerd. In de lager gelegen delen van Gaza-Stad staat rioolwater in de straten, met alle ellende en gezondheidsrisico’s van dien. Het rioolwater verontreinigt bovendien de aquifers – waterhoudende grondlagen die de belangrijkste bron van drinkwater vormen. Enzovoort.
In december kwamen daar ook nog extreem slechte weersomstandigheden bij – storm en grote hoeveelheden neerslag – die veel overlast hebben veroorzaakt.
De humanitaire noodsituatie zoals die in Gaza bestaat, is grotendeels het gevolg van menselijk handelen: a man made disaster. Een schanddaad, waarvoor in de eerste plaats Israel verantwoordelijk is (sinds kort enthousiast bijgestaan door de coupleiders in Cairo), maar waaraan de rest van ‘de internationale gemeenschap’ medeplichtig is door er niet tegen op te treden. Medeplichtig, niet alleen in moreel, maar ook in juridisch opzicht. Want het gaat hier om een collectieve strafmaatregel tegen de burgerbevolking van Gaza – kortom om een schending van de Vierde Conventie van Genève en daarmee om een oorlogsmisdaad.
Eens zal hierop hoofdschuddend teruggeblikt worden, zoals de afgelopen dagen – rondom het overlijden van Nelson Mandela – hoofdschuddend is teruggeblikt op het onrecht dat zwarten in Zuid-Afrika ten tijde van het Apartheidsregime is aangedaan.
Het is bijzonder cynisch te moeten vaststellen, dat de ondergrens van het lijden van de Palestijnen in Gaza door Israel (en nu ook Egypte) wordt bepaald. Daarbij geldt dat Tel Aviv niet gebaat is bij (nog meer) slechte PR die het ineenstorten van de situatie in Gaza voor Israel zal opleveren: oorzaak en gevolg zijn hier te duidelijk. Dat verklaart ook waarom Israel onlangs heeft toegestaan, dat door Qatar en Turkije betaalde diesel, Gaza binnen zal worden gebracht om daarmee de elektriciteitscentrale opnieuw op te starten.
Palestijnen in Gaza willen vanzelfsprekend meer dan noodhulp. Palestijnen in het algemeen willen een structurele oplossing voor hun situatie. Die wordt hen niet geboden – net als deze de zwarten in Zuid-Afrika lang is ontzegd. Door zich goed te organiseren, met bekwame leiders als Mandela, en op basis van een duidelijke en bonafide agenda en de juiste strijdmethoden – met als inzet de ontmanteling van het Apartheidsregime en het vervangen daarvan door een bestel dat gebaseerd is op gelijkheid en gelijkberechtiging voor zwarten en witten – hebben de zwarten en hun bondgenoten uiteindelijk het Apartheidsregime weten te verslaan. Wij zouden hopen dat een Palestijns leiderschap op basis van eenzelfde duidelijke en bonafide agenda en met het hanteren van de juiste strijdmethoden leiding geeft aan de strijd met als inzet de ontmanteling van het zionistische regime in Palestina en het vervangen daarvan door een bestel dat gebaseerd is op gelijkheid en gelijkberechtiging voor Palestijnen en joodse Israeli’s.
Soemoed - jaargang 41, nummer 6 (november-december 2013)
humanitair drama in Gaza
In Syrië voltrekt zich - zoals bekend - een groot humanitair drama. De media informeren ons daarover. Veel minder bekend is dat ook in de Strook van Gaza sprake is van een humanitaire noodsituatie.
Deze is het gevolg van een accumulatie van effecten. In de eerste plaats is er sinds 2007 sprake van de verstikkende blokkade door Israel van Gaza. Elementaire goederen komen sindsdien niet, of in onvoldoende mate het gebied binnen. Doorvoer van goederen is bovendien aan Israelische willekeur onderhevig en met dermate omvangrijke bureaucratische procedures omgeven, dat het verstorend effect van de blokkade op het dagelijks leven van de Palestijnen en op wat er nog van de lokale economie over is, extra groot is.
Begin juli is daar de sluiting door Egypte van de meeste van de honderden tunnels langs de zuidelijke grens van Gaza met Egypte bijgekomen. Sinds het instellen van de blokkade door Israel hebben Palestijnen het te geringe volume aan goederen uit Israel via de tunnels met goederen uit Egypte weten aan te vullen. Daarbij ging het vooral voedingsmiddelen, medicijnen, bouwmaterialen en brandstof. Sinds begin juli is het in Gaza evenwel snel bergafwaarts gegaan. De ontstane schaarste aan benzine en diesel heeft het dagelijks leven inmiddels ontwricht en de economische activiteit verder lamgelegd. Mensen staan dagdelen bij tankstations in de rij voor een volle tank benzine of diesel. Hetzelfde geldt voor butagas, dat nodig is om eten te koken en huizen te verwarmen.
Maar het meest ingrijpende gevolg is het grotendeels wegvallen van de elektriciteitsvoorziening. Dat gebeurde nadat de enige elektriciteitscentrale in Gaza vanwege een gebrek aan brandstof (goedkope diesel uit Egypte) stil kwam te liggen. De elektriciteit die uit Israel en Egypte wordt betrokken, is verre van toereikend. In de praktijk betekent dit, dat mensen nog slecht 6 uur per etmaal over stroom beschikken. Voor de distributie van drinkwater is elektriciteit nodig: nog slechts eens in de vijf dagen stroomt er in Palestijnse huizen een paar uur lang water uit de kraan. Door een gebrek aan elektriciteit is het rioleringssysteem uitgevallen, waardoor rioolwater niet langer wordt afgevoerd. In de lager gelegen delen van Gaza-Stad staat rioolwater in de straten, met alle ellende en gezondheidsrisico’s van dien. Het rioolwater verontreinigt bovendien de aquifers – waterhoudende grondlagen die de belangrijkste bron van drinkwater vormen. Enzovoort.
In december kwamen daar ook nog extreem slechte weersomstandigheden bij – storm en grote hoeveelheden neerslag – die veel overlast hebben veroorzaakt.
De humanitaire noodsituatie zoals die in Gaza bestaat, is grotendeels het gevolg van menselijk handelen: a man made disaster. Een schanddaad, waarvoor in de eerste plaats Israel verantwoordelijk is (sinds kort enthousiast bijgestaan door de coupleiders in Cairo), maar waaraan de rest van ‘de internationale gemeenschap’ medeplichtig is door er niet tegen op te treden. Medeplichtig, niet alleen in moreel, maar ook in juridisch opzicht. Want het gaat hier om een collectieve strafmaatregel tegen de burgerbevolking van Gaza – kortom om een schending van de Vierde Conventie van Genève en daarmee om een oorlogsmisdaad.
Eens zal hierop hoofdschuddend teruggeblikt worden, zoals de afgelopen dagen – rondom het overlijden van Nelson Mandela – hoofdschuddend is teruggeblikt op het onrecht dat zwarten in Zuid-Afrika ten tijde van het Apartheidsregime is aangedaan.
Het is bijzonder cynisch te moeten vaststellen, dat de ondergrens van het lijden van de Palestijnen in Gaza door Israel (en nu ook Egypte) wordt bepaald. Daarbij geldt dat Tel Aviv niet gebaat is bij (nog meer) slechte PR die het ineenstorten van de situatie in Gaza voor Israel zal opleveren: oorzaak en gevolg zijn hier te duidelijk. Dat verklaart ook waarom Israel onlangs heeft toegestaan, dat door Qatar en Turkije betaalde diesel, Gaza binnen zal worden gebracht om daarmee de elektriciteitscentrale opnieuw op te starten.
Palestijnen in Gaza willen vanzelfsprekend meer dan noodhulp. Palestijnen in het algemeen willen een structurele oplossing voor hun situatie. Die wordt hen niet geboden – net als deze de zwarten in Zuid-Afrika lang is ontzegd. Door zich goed te organiseren, met bekwame leiders als Mandela, en op basis van een duidelijke en bonafide agenda en de juiste strijdmethoden – met als inzet de ontmanteling van het Apartheidsregime en het vervangen daarvan door een bestel dat gebaseerd is op gelijkheid en gelijkberechtiging voor zwarten en witten – hebben de zwarten en hun bondgenoten uiteindelijk het Apartheidsregime weten te verslaan. Wij zouden hopen dat een Palestijns leiderschap op basis van eenzelfde duidelijke en bonafide agenda en met het hanteren van de juiste strijdmethoden leiding geeft aan de strijd met als inzet de ontmanteling van het zionistische regime in Palestina en het vervangen daarvan door een bestel dat gebaseerd is op gelijkheid en gelijkberechtiging voor Palestijnen en joodse Israeli’s.
Soemoed - jaargang 41, nummer 6 (november-december 2013)