NPK PUBLICATIES - SOEMOED - JAARGANG 38, NUMMER 1
maatstaven
Als het om het Midden-Oosten gaat, dan wordt in de Westerse media gauw gewezen op het zwak ontwikkeld zijn, dan wel het afwezig zijn, van democratische verhoudingen, evenals van de rechtsstaat. Israel zou daar gunstig bij afsteken. Maar als het om het democratisch gehalte van het politieke bestel in Israel gaat, worden de beperkingen ook in het geval van Israel snel duidelijk. Zo moet men de zionistische uitgangspunten van het politieke bestel onderschrijven om toegang tot de Knesset (het parlement) te krijgen. Daarbij gaat het wel om een bestel waaraan het ‘eigen (joodse) volk eerst’ ten grondslag ligt, in het verlengde waarvan autochtone Palestijnen tot tweederangs burgers in eigen land zijn gedegradeerd. Hoezo democratische verhoudingen?
En hoe zit het met de rechtsstaat? Is het in theorie of in de praktijk denkbaar dat een juridisch apparaat van een staat op zionistische grondslag de rechten van joden en niet-joden (lees: de Palestijnen) gelijk zal behartigen? Hoe valt dan te verklaren, dat joodse kolonisten, met uitspraken van een Israelische rechtbank in de hand, Palestijnse families uit hun woonhuizen in Oost-Jeruzalem kunnen laten zetten, waarvan zij hebben ‘aangetoond’ dat deze ‘ooit’ in ‘joods bezit’ zijn geweest, terwijl het tezelfdertijd ondenkbaar is dat een Israelische rechtbank ooit de ontruiming door joods-Israelische families zal gelasten van woonhuizen in West-Jeruzalem en elders in Israel, die sinds het ontstaan van de Staat Israel in 1948 aantoonbaar van de Palestijnen afgenomen zijn. Hoezo rechtsstaat?
Nu Israel meer en meer onder druk komt te staan vanwege het gevoerde beleid ten aanzien van de Palestijnen, ziet de wereld ook op andere terreinen het demasqué van de vermeende Israelische democratie en de vermeende Israelische rechtsstaat. In toenemende mate worden op de in 1967 bezette Westelijke Jordaanoever Palestijnse activisten, journalisten en anderen, die op niet-gewelddadige wijze voor hun nationale en democratische rechten opkomen, gearresteerd, dan wel gedeporteerd. Voorbeelden zijn Jamal Juma die aan het hoofd staat van de Stop the Wall Campaign en enkele weken in de gevangenis moest doorbrengen en de Palestijns-Amerikaanse journalist Jared Malsin van Ma’an News Agency die bij terugkeer uit de Verenigde Staten de toegang tot de Westelijke Jordaanoever is ontzegd. Ook Westerse activisten die op de Westelijke Jordaanoever aan protestacties hebben deelgenomen, zijn Israel uitgezet. Algemene verwachting is dat dit nog maar het begin is. In het Westen zelf is Israel een grote campagne gestart die beoogt critici door middel van verdachtmakingen de mond te snoeren, dan met wel juridische procedures te trachten hun werkzaamheden lam te leggen. Geven degenen die het in Israel voor het zeggen hebben met dit alles blijk van een democratische gezindheid?
En dan hebben wij het nog niet gehad over de liquidaties van politieke tegenstanders, ver over Israels grenzen. Op 12 februari 2008 ging het daarbij om Hizbullah-commandant Imad Mughniyeh in Damascus en op 20 januari jl. om HAMAS-kopstuk Mahmoud al-Mabhouh in Dubai. Buitengerechtelijke executies is de juridische term die daarop van toepassing is. In het laatste geval is er veel bewijsmateriaal voorhanden dat duidt op een actie van de MOSSAD, de Israelische buitenlandse inlichtingendienst.
Voeg daarbij het stelselmatig door Israel negeren van internationale rechtsregels: van de talrijke VN-resoluties inzake de bouw van de joodse nederzettingen op de bezette Westelijke Jordaanoever, tot de uitspraak van het Internationaal Gerechtshof in Den Haag van 2004 inzake de bouw van de Muur. Recentelijk is daar de campagne tegen het Goldstone Rapport bijgekomen, dat een vernietigend oordeel velt over de door Israel gehanteerde strijdmethode en de inzet van verboden wapens in het Gaza-offensief van eind 2008/begin 2009. En ook met de blokkade van de Strook van Gaza – een collectieve strafmaatregel die eerst en vooral burgers treft – maakt Israel zich opnieuw schuldig aan een schending van het internationaal recht.
De zaken zouden er in het Midden-Oosten anders voorstaan, wanneer Israel door het Westen vanwege bovengenoemde staat van dienst anders beoordeeld en bejegend zou worden. Dat is helaas niet het geval. Tot schade van velen.