NPK PUBLICATIES - SOEMOED - JAARGANG 37, NUMMER 2
Onwil
Sinds begin april heeft Israel, op basis van de uitslag van algemene verkiezingen in februari, een nieuwe regering. Dat blijkt een bont gezelschap van seculier rechtse, religieus-rechtse en extreem-rechtse partijen en partijtjes te zijn. De coalitie wordt gedomineerd door Likoed, die bijgevolg de premier heeft geleverd: Binjamin Netanyahoe.
In de Westerse media is veel te doen geweest over de deelname van de tweede grote partij in de coalitieregering, Ysrael Beiteinu van Avigdor Lieberman, de nieuwe minister van Buitenlandse Zaken. Terecht, want op basis van een rechts-radicaal partijprogramma en oude en nieuwe agressieve uitspraken richting de Palestijnen en de Arabieren in het algemeen, heeft deze partij een aanzienlijk deel van een naar rechts opschuivend joods-Israelisch electoraat aan zich weten te binden. Op de straten van Israel grote steden scandeert haar achterban leuzen als ’Dood aan de Arabieren!’.
Ook is er in de media de nodige aandacht uitgegaan naar de toetreding van de (zieltogende) ’linkse’ Arbeidspartij tot de meest rechtse regering die Israel ooit heeft gehad. Eigenlijk moeten wij zeggen: de toetreding van Ehoed Barak tot die regering, want binnen de gelederen van zijn partij heeft deze stap grote deining veroorzaakt. Van een scheuring is het niet gekomen. Wel onthielden 4 van de 13 parlementsleden van de partij zich van stemming, toen de regering-Netanyahoe de Knesset om een vertrouwensvotum vroeg.
Netanyahoe was er, na een eerdere afwijzing door Kadima van Tzipi Livni, veel aan gelegen om de Arbeidspartij binnenboord te halen. Bijgevolg was hij was bereid daarvoor een flinke prijs te betalen: Barak bleef minister van Defensie, een uiterst belangrijke positie in de sterk gemilitariseerde Israelische samenleving. Likoeds eigen kandidaat, oud-opperbevelhebber Moshe Ya’alon, werd daarbij geschoffeerd.
Netanyahoe was bereid die prijs te betalen, omdat hij de Arbeidspartij nodig heeft om naar het Westen toe te kunnen zeggen, dat ’ook’ zijn regering uit is op een ’vredesregeling’ met de Palestijnen. Iedereen die zich enigszins in de partijprogramma’s van de regeringspartijen verdiept (zie elders in dit nummer van Soemoed) en iets van de voorgeschiedenis weet, zal aan zalvende woorden van die strekking geen geloof hechten. Voor Westerse regeringen zal dat helaas anders liggen. Want voor hen zal gelden, dat zij daaraan geloof willen hechten, om zo opnieuw niet die passende maatregelen tegen Israel te hoeven nemen, die op zijn minst een verdere escalatie van het conflict zouden kunnen voorkomen (hogere verwachtingen zijn niet gerechtvaardigd). Deelname aan de regering van de ’vredelievende’ Arbeidspartij – medeverantwoordelijk voor een onlangs onthuld plan om de komende jaren op de Westelijke Jordaanoever nog eens 73.000 woningen (!) voor joodse kolonisten te bouwen – zal daarbij als een welkom excuus dienen.
Niet dat Netanyahoe en de zijnen de bui niet zien hangen. In het algemeen beginnen zich voor Israel de contradicties op te stapelen – niet alleen met betrekking tot de in 1967 bezette gebieden, maar ook in Israel zelf, waar de onrust onder de Palestijnen grotere vormen begint aan te nemen. Bovendien heeft Israel vanwege de Gaza-oorlog in de ogen van de publieke opinie in het Westen een behoorlijke deuk in zijn geloofwaardigheid en legitimiteit opgelopen, die een internationale BDS-campagne tegen Israel de wind in de zeilen geeft.
Om de aandacht van dit alles af te leiden, zal de regering-Netanyahoe een opgevoerd media-offensief gaan voeren tegen Iran, dat aan een atoomwapenprogramma zou werken. Daarbij heeft zij wel de pech, dat Iran voor de nieuwe Amerikaanse regering momenteel niet de hoogste prioriteit heeft (die krijgen vooral Afghanistan en Pakistan). Dat betekent dat Washington Israel voor een militaire aanval op Iran geen ruimte zal geven. Want vanwege de nauwe onderlinge banden zal een Israelische aanval heel breed in de wereld gezien worden als in feite een Amerikaanse aanval op Iran. Met alle repercussies van dien. Nieuwe gevechtsronden tegen HAMAS en Hizbullah liggen eerder voor de hand.
Het vooruitzicht is daarom aanhoudende politieke stagnatie en militaire escalatie, waarbij regering en joodse kolonisten de kolonisatie verder zullen opvoeren en daarmee aan de verwoesting van Palestina nieuwe dimensies zullen toevoegen.
Daar waar regeringen het af laten weten, blijft de publieke opinie onze enige hoop. Steunt daarom de BDS-campagne!