NPK PUBLICATIES - SOEMOED - JAARGANG 45, NUMMER 2
Waarom wij in Israels gevangenissen in hongerstaking zijn gegaan ?
Marwan Barghouti
Hadarim-gevangenis, Israel – De afgelopen 15 jaar heb ik in een Israelische gevangenis doorgebracht en ben daarmee zowel getuige als slachtoffer van Israels onwettige systeem van massale en willekeurige arrestatie en van de slechte behandeling van Palestijnse politieke gevangenen. Nadat ik alle andere opties had uitgeprobeerd, kwam ik voor mijzelf tot de conclusie dat er geen andere keuze restte om tegen genoemde misbruiken weerstand te bieden, dan in hongerstaking te gaan.
Rond 1000 Palestijnse gevangenen hebben zich bij de hongerstaking aangesloten. Deze is vandaag begonnen – op de dag die wij met ‘Gevangenendag’ aanduiden.
Hongerstaken is de meest vreedzame vorm van weerstand bieden die er is. Het veroorzaakt alleen pijn voor degenen die eraan deelnemen en voor hun geliefden. De hoop is dat de lege magen van de hongerstakers en hun opoffering het bericht over de hongerstaking zullen helpen versterken tot ver buiten de muren van hun donkere cellen.
Decennialange ervaring heeft geleerd, dat Israels onmenselijke systeem van koloniale en militaire bezetting erop is gericht de geesten van gevangenen en het volk waartoe zij behoren, te breken. Door hen lichamelijk leed toe te brengen, te scheiden van hun families en hun gemeenschappen en door hen aan vernederende maatregelen te onderwerpen, wordt gepoogd hen ertoe te bewegen de handdoek in de ring te gooien. Ondanks dit alles zullen wij niet capituleren.
Israel, de bezettende macht, schendt al bijna 70 jaar en in meerdere vormen internationale rechtsregels – en heeft daarmee steeds weg kunnen komen. Het heeft tot schade van het Palestijnse volk ernstige inbreuken op de Conventies van Genève gedaan. De behandeling van gevangenen – mannen, vrouwen en kinderen – is daarvan een voorbeeld.
Ikzelf was pas 15 jaar oud, toen ik voor het eerst in de gevangenis belandde. Op mijn 18e dwong een Israelische ondervrager mij – terwijl ik naakt in een ondervragingsruimte stond – mijn benen te spreiden, waarna hij mij op mijn geslachtsdelen sloeg. Ik viel flauw van de pijn. Die val heeft mij een litteken op mijn voorhoofd bezorgd. De ondervrager bespotte mij en zei dat ik niet langer kinderen zou kunnen maken. Mensen als ik brengen volgens hem alleen maar terroristen en moordenaars voort.
Een paar jaar later – ik zat opnieuw vast in een Israelische gevangenis – leidde ik een hongerstaking, toen mijn eerste zoon werd geboren. In plaats van snoepjes uit te delen, zoals bij ons gebruikelijk is bij een dergelijke heugelijke gebeurtenis heb ik mijn mede-gevangenen zout gegeven. Toen mijn zoon nog geen 18 was, ben ik opnieuw gearresteerd, waarop ik vier jaar in Israelische gevangenissen heb moeten doorbrengen.
De oudste van mijn vier kinderen is inmiddels een man van 31 jaar oud. Zelf zet ik onze strijd voor vrijheid onverminderd voort, samen met duizenden gevangenen, miljoenen Palestijnen en met steun van zovelen in de wereld. Hoe kan het zijn dat arrogantie de bezetter en onderdrukker zo doof maakt voor de volgende eenvoudige waarheid: Onze ketenen zullen verbroken worden voordat wij gebroken zijn. Want het ligt in de aard van de mens om aan de roep om vrijheid vast te blijven houden, ongeacht de prijs die daarvoor moet worden betaald.
Israel heeft bijna al zijn gevangenissen in Israel staan, in plaats van in het bezet gehouden gebied. Daarmee heeft het Palestijnse burgers – in strijd met internationale rechtsregels – en onder dwang elders gevangen gezet. Van deze situatie is vervolgens gebruik gemaakt om familiebezoeken te beperken en aan gevangenen leed toe te brengen door toedoen van langdurige transporten onder wrede omstandig-heden. Het heeft ertoe geleid dat elementaire rechten, die op grond van internationale rechtsregels moeten worden gewaarborgd – inclusief die welke dankzij eerdere hongerstakingen zijn verworven – verworden zijn tot privileges die de gevangenisautoriteiten naar believen aan gevangenen kunnen verstrekken of hen kunnen onthouden.
Palestijnse gevangenen hebben geleden onder marteling, onmenselijke en vernederende behandeling en medische nalatigheid. Sommigen zijn in gevangenschap gedood. Volgens de laatste telling van de Palestijnse Gevangenenclub gaat het daarbij sinds 1967 om ongeveer 200 gevallen. Palestijnse gevangenen en hun gezinnen blijven voorts een primair doelwit in Israels beleid om collectieve strafmaatregelen op te leggen.
Met onze hongerstaking proberen wij te bewerkstelligen dat er een eind komt aan dergelijk machtsmisbruik.
In de achterliggende vijf decennia zijn volgens de mensenrechten-organisatie Addameer ruim 800.000 Palestijnen door Israel gevangen gezet of aangehouden – ofwel zo’n 40 procent van de mannelijke bevolking in bezet Palestijns gebied. Momenteel zitten rond 6500 Palestijnen in hechtenis, onder wie enkelen die als politieke gevangenen de twijfelachtige eer hebben het wereldrecord gevangenschap in handen te hebben. Er is nauwelijks één familie in Palestina te noemen, die het leed bespaard is gebleven, dat door gevangenschap van een of meerdere van haar leden wordt veroorzaakt.
Hoe valt deze ongelooflijke situatie te verantwoorden ?
Israel heeft een tweeledig rechtssysteem ingesteld – een vorm van gerechtelijke apartheid – dat straffeloosheid biedt voor joodse Israeli’s die misdaden tegen Palestijnen plegen, terwijl tegelijkertijd de Palestijnse aanwezigheid en Palestijns verzet wordt gecriminaliseerd. Israelische rechtbanken zijn een juridische poppenkast – overduidelijk instrumenten van koloniale, militaire bezetting. Volgens de Ministerie van Buitenlandse Zaken ligt het percentage veroordelingen voor Palestijnen bij de militaire rechtbanken op bijna 90 procent.
Onder de honderdduizenden Palestijnen die door Israel gevangen zijn gezet, zitten kinderen, vrouwen, parlementariërs, activisten, journalisten, verdedigers van de mensenrechten, academici, politieke persoonlijkheden, militanten, omstanders, familieleden van gevangenen, enzovoort. Dit alles met één doel: de legitieme aspiraties van een natie onderuit halen.
Onbedoeld zijn Israels gevangenissen de kraamkamer geworden van een aanhoudende beweging die strijdt voor zelfbeschikking van het Palestijnse volk. De hongerstaking zal opnieuw aantonen, dat de beweging van de gevangenen het kompas is waarop onze strijd vaart – een strijd voor Vrijheid en Waardigheid. Dat laatste is het motto dat wij voor deze nieuwe stap op de lange weg naar vrijheid hebben gekozen.
Israel heeft geprobeerd ons neer te zetten als terroristen, om zo zijn schendingen van rechtsregels te kunnen legitimeren, met inbegrip van massale en willekeurige arrestatie, marteling, bestraffing en het opleggen van ernstige beperkingen. Als onderdeel van Israels inspanning om de Palestijnse strijd voor vrijheid te ondermijnen, heeft een Israelische rechter mij veroordeeld tot vijf maal levenslang plus 40 jaar, in een politiek showproces dat door internationale waarnemers is veroordeeld.
Israel is niet de eerste bezettende of koloniale macht die zijn toevlucht tot deze methoden neemt. Elke nationale bevrijdings-beweging weet zich, terugblikkend, soortgelijke praktijken te herinneren. Daarom scharen zoveel mensen die tegen onderdrukking, kolonialisme en apartheid hebben gestreden, zich aan onze zijde. De Internationale Campagne voor de Invrijheidstelling van Marwan Barghouti en Alle Andere Palestijnse Gevangenen, die in 2013 is gelanceerd door anti-apartheidsicoon Ahmed Kathrada – samen met Nelson Mandela zat hij op Robben Eiland gevangen – en mijn vrouw Fadwa, heeft inmiddels de steun gekregen van acht Nobelprijs-winnaars, 120 regeringen en honderden leiders, parlementariërs, kunstenaars en academici van over de hele wereld.
Hun solidariteit toont Israels morele en politieke dwaling aan. Rechten worden niet door een onderdrukker verleend. Vrijheid en waardigheid zijn universele rechten, die inherent zijn aan de mensheid, om door elk volk en ieder mens genoten te worden. Palestijnen zullen daarop geen uitzondering vormen. Alleen beëindiging van de bezetting zal aan onrecht een eind maken en de geboorte van vrede markeren.
uit: The New York Times van 16 april 2017
Marwan Barghouti is een prominente Palestijnse leider en parlementariër
vertaling: Koen Bos
uit: Soemoed – jaargang 45, nummer 2 (maart-april 2017)