NPK PUBLICATIES - SOEMOED - JAARGANG 44, NUMMER 3-4
dit is niet het moment om te buigen voor Israelische chicanes over ‘antisemitisme’
Ilan Pappé
Wij in het comfortabele Westen mogen ons niet laten intimideren door valse beschuldigingen van antisemitisme.
Er komt een moment in de strijd van een beweging dat succes heel gevaarlijk kan zijn. Het apartheidsregime in Zuid-Afrika was het wreedst en het dodelijkst vlak voordat het teloor ging. Wanneer je een onrechtvaardig bewind en zijn aanhangers het vuur niet aan de schenen legt, zullen zij je negeren en geen noodzaak zien de confrontatie aan te gaan. Maar wanneer je de spijker op de kop slaat, volgt er een reactie.
Zo ook in het geval van de BDS-beweging (boycot, desinvesteren en sancties). Deze is de logische voortzetting van het mooie werk dat alle solidariteitsgroepen en comités voor Palestina hebben verricht. Zij legt een assertieve, niet-aflatende steun voor het Palestijnse volk aan de dag, door middel van direct contact met ware vertegenwoordigers van de Palestijnse gemeenschappen binnen en buiten Palestina. Tot voor kort achtte Israel deze ontwikkeling marginaal en ineffectief. Zelfs sommige Westerse vrienden van Palestina hadden bezwaar tegen BDS omdat zij meenden dat deze geen vrucht droeg.
Wel, het lijkt erop dat de beweging effectiever is dan zelfs de initiatiefnemers hadden durven hopen. Dat is niet verwonderlijk. BDS vertegenwoordigt een nieuwe tijdgeest in de politiek, zoals blijkt uit de steun van een jeugdig electoraat voor Jeremy Corbyn in Groot-Brittannië en Bernie Sanders in de Verenigde Staten. Het verlangen naar een ‘schonere’, morele politiek die het neoliberale karakter van de Westerse economie en politiek aan de kaak durft te stellen, leverde twee – ironisch genoeg oudere – heren, die een zuiverder politiek voorstaan, de steun van jonge mensen op.
Ferme steun voor het Palestijnse volk zit in dit pakket van een zuiverder politiek. De enige manier om vandaag de dag buiten Palestina steun te betuigen aan de Palestijnen, is door middel van BDS. In Groot-Brittannië hebben de aanhangers van Corbyn dit begrepen. En niet alleen zij: ook degenen die op andere fronten actief zijn, zoals sociale rechtvaardigheid, ecologische strategie en mensenrechten en de rechten van inheemse volkeren.
Leden van de politieke elites en van het establishment die zeer hoge posities bekleden, spreken zich duidelijk en zonder schroom uit voor Palestina. Hoe lang geleden hebben wij dat een oppositieleider in Groot-Brittannië en een presidentskandidaat in de Verenigde Staten horen doen? Ook al is de steun van de laatste vrij zwak en afhoudend – in de Amerikaanse politiek mag je spreken van een revolutie wanneer een kandidaat niet naar een AIPAC-conferentie gaat en daarover vervolgens ook nog eens geen heibel ontstaat.
Vandaar de huidige felle aanval op de Labour Partij en op Corbyn. Alles wat de zionisten in Groot-Brittannië antisemitisme noemen – en wat in hoofdzaak legitieme kritiek op Israel betreft – is de afgelopen 50 jaar al eens gezegd. De pro-zionistische lobby in Groot-Brittannië, die onder directe supervisie van Israel staat, haalt de beschuldiging van antisemitisme uit de mottenballen, omdat de duidelijk antizionistische opstelling van BDS tot de hoogste kringen is doorgedrongen. Zij zijn doodsbang voor deze ontwikkeling. Proficiat, BDS-beweging!
Toegegeven, de reactie is krachtig en kwaadaardig. Maar je behoort die niet het hoofd te bieden door partijleden te schorsen, studentenleiders te ontslaan en onnodig verontschuldigingen aan te bieden voor niet-begane misdaden. Wij zijn verwikkeld in de strijd voor een vrij en democratisch Palestina en Israel: angst voor zionistische intimidatie brengt ons niet verder.
De komende tijd wordt heel zwaar. Wij moeten zowel geduld betrachten als terugkeren naar het podium, de website, de radio en de televisie om opnieuw uit te leggen wat voor velen van ons duidelijk is: zionisme is geen jodendom, en antizionisme is geen antisemitisme.
Zionisme was niet het probate middel tegen het ergste hoofdstuk in de geschiedenis van het antisemitisme in Europa: de Holocaust. Zionisme was het verkeerde antwoord op die gruweldaad. Sterker, toen Europese leiders zonder voorbehoud hun steun voor het zionisme uitspraken, waren hun motieven in veel gevallen antisemitisch. Hoe valt anders te verklaren dat Europa passief toekeek toen het naziregime de joden uitmoordde en vervolgens vergiffenis zocht in steun aan een nieuw plan om zich van joden te ontdoen door hen Palestina te laten koloniseren? Geen wonder dat deze absurde logica de antisemitische impuls niet doodde, maar in leven hield.
De geschiedenis valt echter niet terug te draaien. Joodse kolonisten en autochtone Palestijnen delen een land en zullen dat blijven doen. De beste manier om antisemitisme vandaag de dag te bestrijden, is om dit land te veranderen in een vrije democratische staat die rechtvaardige en eerlijke economische, sociale en politieke uitgangspunten kent. Dit zal een complexe, pijnlijke omvorming van de huidige realiteit vergen, en de uitvoering kan tientallen jaren duren. Maar de tijd dringt om er duidelijk over te praten, zonder angst, zonder onnodige verontschuldigingen, en zonder valse verwijzingen naar Realpolitik.
Voor Corbyn wordt het misschien nog lastig om zijn partij de noodzaak van een eerlijk en ethisch discours over Palestina bij te brengen – en hij heeft zich al zo voor de zaak ingezet dat wij geduld moeten hebben, ook al zijn sommige reacties van zijn partij en van hemzelf teleurstellend (het is overigens wel duidelijk dat de laatste rel in de partij over antisemitisme vooral een poging is van Blair-aanhangers, die altijd op de hand van de zionisten zijn geweest, om Corbyns positie te ondermijnen, en daarnaast een wanhopige poging is van Israel om de grote verschuiving in de Britse publieke opinie ten gunste van Palestina een halt toe te roepen).
Dit is echter niet het probleem. Wat in het verschiet ligt, is veel belangrijker dan de binnenlandse politieke situatie in Groot-Brittannië. Echt belangrijk is het besef dat er hier in Groot-Brittannië, maar ook in de Verenigde Staten, een nieuwe fase is begonnen in de strijd voor vrede, gerechtigheid en verzoening in Palestina. Die komt niet in de plaats van de strijd in Palestina zelf, maar versterkt en legitimeert deze.
Feitelijk wacht ons een cluster van onvermijdelijke krachtmetingen: met wetgevers die door Israel ofwel zijn geïntimideerd of omgekocht; met rechters en politieagenten die worden gedwongen zich te houden aan nieuwe onrechtvaardige en belachelijke wetten die BDS als een vorm van antisemitisme veroordelen (wij weten al dat velen van hen deze richtlijnen belachelijk vinden); tegen besturen van universiteiten die zich zullen laten intimideren en onder druk zetten; en tegen kranten en omroepen die hun ethische codes zullen schenden en professionele verplichtingen zullen verraden, vanwege de nieuwe tegenaanval.
De strijd in Palestina zelf is veel moeilijker, veel gevaarlijker en vergt offers die wij in het Westen in de verste verte niet hoeven te brengen. Het minste wat wij kunnen doen, is ons niet laten intimideren door absurde beschuldigingen en ons te realiseren dat de strijd tegen islamofobie en het kwaad van het neoliberalisme, en vóór de rechten van inheemse volkeren wereldwijd en voor Palestina, een en dezelfde strijd is.
Dit is niet alleen een campagne van moslims in Groot-Brittannië, de Palestijnse ballingen in Europa, oud-links in de Verenigde Staten en antizionisten in Israel. Deze campagne is onderdeel van een veel grotere beweging voor verandering, die nieuwe partijen aan de macht heeft gebracht in Griekenland, Spanje en Portugal, die de Labour Partij nieuwe waarden heeft geschonken en ervoor heeft gezorgd, dat er nieuwe stemmen klinken in de Amerikaanse Democratische Partij.
Wij moeten ons geen zorgen maken over de nieuwe voorgestelde wetgeving, de nieuwe politierichtlijnen of de mediahysterie. Zelfs de laffe zuivering van Labour-raadsleden mag ons niet afleiden van de prestaties die zijn geboekt in de strijd om de gunst van de publieke opinie ten aanzien van Palestina.
Het juiste perspectief bewaren, is op dit moment van essentieel belang. Als Israel meent dat het Mark Regev, het publieke gezicht van de misdadige politiek jegens Gaza, als ambassadeur naar Londen kan sturen, als het denkt daarmee weg te komen, als de Israelische ambassadeur in Washington besluit om de strijd tegen BDS aan te binden door – geheel in strijd met Amerikaanse wetten – producten van de bezette Westelijke Jordaanoever naar elke afgevaardigde en senator op Capitol Hill te sturen, dan zijn dit geen bewijzen dat Israel onoverwinnelijk is, maar dat hier sprake is van een zwakzinnig politiek systeem, dat maar niet kan begrijpen waar de geschiedenis ons heen voert.
Zoals elke fobie kan Palestina-fobie een intimiderende en verlammende werking hebben, maar zij kan ook worden verslagen, vooral in deze unieke tijd waarin wij leven. Wij in het comfortabele Westen moeten niet toegeven aan valse beschuldigingen van antisemitisme door Anglo-zionisten, timide politici en cynische journalisten. Het is tijd om terug te vechten: in de rechtbank, op het plein, in het parlement en in de media.
bron: Middle East Eye (Londen), 5 mei 2016
Ilan Pappé is hoogleraar Geschiedenis, directeur van het European Centre for Palestine Studies en co-directeur van het Centre for Ethno-Political Studies van de Universiteit van Exeter
vertaling: Carl Stellweg
uit: Soemoed – jaargang 44, nummer 3-4 (mei-augustus 2016)