NIEUWS NEDERLANDS PALESTINA KOMITEE

Arthur Bruls

In de afgelopen weken hebben we op de deze site een aantal artikelen geplaatst waarin we aangaven niets van Annapolis te verwachten en het zogenaamde  vredesproces als één groot theater zagen. Die analyse handhaven we nog steeds. We geven zelfs aan niet teleurgesteld te zijn als er geen resultaat in Annapolis wordt geboekt. Als iemand op een volkomen onserieuze manier een probleem wil oplossen en het lukt niet, dan zeg je ook niet "jammer".

Ook de redenaties dat er in Annapolis in ieder geval geprobeerd wordt om een vrede te bereiken en dat niet geschoten altijd mis is, slaat de plank volkomen mis. Want er is helemaal geen serieuze poging gedaan in Annapolis.

In onze ijver duidelijk te maken dat Annapolis geen oplossing gaat brengen, hebben we mischien niet genoeg benadrukt dat Annapolis wel een doel dient. Annapolis heeft als doel de schijn van een oplossing voor het Palestijnse volk te bieden, zodat het voor de regeringen van de diverse Arabische staten gemakkelijker wordt om samen met de VS op te treden tegen Iran. Dat alles is trouwens alleen maar meer reden om niet te hopen dat Annapolis lukt, wat je je daar dan ook bij voor zou moeten stellen. Als de prijs voor vrede in Palestina een oorlog tegen Iran is, dan is het ons dat niet waard. Om het maar eens in een niet meer zo populair jargon te zeggen, we hebben de strijd van de Palestijnen altijd ondersteund als internationalisten, die solidair zijn met de wereldwijde strijd tegen het imperialisme. En als consequente internationalisten vinden we niet dat een "oplossing" voor Palestina ten koste mag gaan van de levens van miljoenen Iraniërs en duizenden Amerikaanse soldaten.

Twee artikelen wijzen er deze week op dat Annapolis over Iran gaat. Het eerste wat rellige commentaar uit het degelijke  Amerikaanse socialistische blad Monthly Review heeft in ieder geval het voordeel dat het breekt met de ernst waarmee zo'n diplomatieke conferentie doorgaans becomentariseerd wordt.

Een ander artikel over het zelfde onderwerp komt van de hand van de man die zich de laatste jaren ontwikkeld heeft tot de ijverigste woordvoerder van het zionisme in Nederland, Leon de Winter. In dit  artikel schetst de Winter het beeld van corrupte Arabische regimes, die alleen maar lippendienst bewijzen aan de Palestijnse zaak, maar in feite uit zijn op een vergelijk met Israel, dan wel een conflict dat om binnenlandse politieke redenen op een laag pitje blijft doorsudderen. Hoewel we het niet eens zijn met de culturele clichés die hij als verklaring gebruikt, is het een analyse die we in grote lijnen wel delen. Dat de Winter dit stuk schrijft is wel opmerkelijk en geeft tegelijkertijd ook een blik op een aantal tegenstrijdigheden van de pro-zionistische lobby in Nederland.

Het tweede deel van dit stuk verschijnt morgen op deze site.