NIEUWS NEDERLANDS PALESTINA KOMITEE

Mustafa Barghouti -met de hem eigen mengeling van diplomatie en radicalisme- verklaart in een interview met het Duitse blad Die Zeit: "Ze -de conferentie van Annapolis- zou een zin hebben als aan de Israelische kant mensen echt van plan zouden zijn concessies te doen wat betreft de werkelijke thema's, de thema's die betrekking hebben op de uiteindelijke oplossing. Jeruzalem, terugkeer van de vluchtelingen, nederzettingen en grenzen. Dit conflict is geen puzzel, we kennen de oorzaken van het conflict, maar er wordt alleen maar iets tegen de symptomen gedaan. Dat moet veranderen. Als de Israeli's naar de conferentie gaan en deze thema's vervolgens niet willen bespreken, waarom moeten we dan een conferentie houden? Israel moet stoppen met de bouw van nederzettingen. Als dat niet gebeurt, dan betekent dat dat Israel verder gaat met het scheppen van feiten op de grond, die een oplossing van het conflict steeds moeilijker maken."

Ondertussen ontstaan er alternatieven voor de gang naar Annapolis. Voor het Egyptische blad Al Ahram bericht Khaled Amayreh over plannen om een conferentie in Damascus te organiseren. Hij sprak voor het artikel onder andere met Hassan Khreisha, die bij de laatste verkiezingen als onafhankelijke met steun van Hamas gekozen werd in het parlement van de Palestijnse Autoriteit. Khreisha verklaart over de doelstellingen van de conferentie in Damascus: "De PLO leiding in Ramallah vertegenwoordigt het Palestijnse volk niet meer. Om twee redenen. Ten eerste is ze een gevangene van de Israelische bezetting en heeft ze ook maar elke schijn van onafhankelijkheid en een eigen wil verloren die ze eens had. Ten tweede is de PLO-leiding niet gekozen, ondemocratisch en anachronistisch. Voor haar vermeende legitimiteit is ze afhankelijk van door coöptatie aangevulde organen, die hun beste tijd gehad hebben."

Een andere gesprekspartner van Khaled Amayreh verklaart: "Abbas en zijn mensen zijn bang dat de conferentie van Damascus een alternatief zal bieden voor de PLO, wat verklaart dat ze er op gespitst zijn de conferentie niet te laten plaatsvinden."

Inmiddels is Abbas daar in geslaagd. Na een bezoek van een aantal afgevaardigden van Abbas gaf de Syrische regering geen toestemming voor het houden van de conferentie. De manier waarop dit alles gebeurt toont de werkelijke malaise in de Palestijnse en de Arabische politiek. Terwijl de gemiddelde Palestijn de grootst mogelijke moeite moet doen om een aangrenzend dorp te bezoeken, binnen Palestina of naar het buitenland te reizen, kan een kleine elite van aanhangers van Abbas wel naar Damascus reizen om daar een bijeenkomst van Palestijnen die al meer dan vijftig jaar niet meer naar hun geboortegrond kunnen terugkeren, onmogelijk te maken. En het "pan-Arabische" regime in Damascus ziet er ook geen been in zo'n conferentie te laten verbieden.

In plaats van een conferentie in Damascus willen de organisatoren nu in Gaza bij elkaar komen. Twee Palestijnse politieke partijen het Democratisch Front voorde Bevrijding van Palestina en het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina hebben ondertussen aangegeven dat ze niet zullen deelnemen aan die conferentie. Mariam Abu Daka lid van het politieke bureau van het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina verklaarde dat haar groep Palestijnen er nu vooral van bewust wil maken hoe groot de impact van Annapolis zal zijn. Abu Daka verklaarde er zich ongerust over te maken dat de Palestijnse vluchtelingen afstand moeten doen van hun recht op terugkeer. Min of meer tegelijkertijd verklaart een vooraanstaand lid van het Volksfront in Gaza, Rabah Mhanna, dat het Volksfront een tegenstander is van deelname aan de conferentie van Annapolis. Rabah Mhanna verklaarde ook dat in Gaza vertegenwoordigers van Hamas, Islamitische Jihad, het Volksfront en het Democratisch Front bij elkaar zijn gekomen om een gezamenlijke positie in te nemen in aanloop naar de conferentie van Annapolis. Dit alles geeft wel de indruk dat deze twee Palestijnse niet echt een duidelijk politiek profiel opbouwen nu het Fatah van steeds meer aanhang verliest.

Sari Nusseibeh -iemand die het image heeft nog gematigder te zijn dan Abbas- verklaart ondertussen in een interview met de The Jerusalem Post dat de Palestijnen het recht op terugkeer naar Israel binnen de grenzen van 1967 moeten opgeven, nog voorde conferentie van Annapolis begint. Palestijnse vluchtelingen zouden volgens Nusseibeh wel mogen terugkeren naar de nieuw te vormen Palestijnse staat.

In de bezette gebieden wordt het door de talloze roadblocks steeds moeilijker voor Palestijnen om bij elkaar te komen. Mensen die openlijk hun afkeer van Abbas tonen, moeten er rekening mee houden gearresteerd te worden door de Israelische bezettingstroepen. En in de rest van de Arabische wereld waar een groot gedeelte van de Palestijnse vluchtelingen leeft, zijn de mogelijkheden om in alle vrijheid aan politiek te doen, ook uitermate beperkt. Daar waar Palestijnen wel democratische vrijheden hebben, wordt de onvrede met Abbas, ook het duidelijkst geformuleerd. De verklaring van Hamilton die van een aantal lokale Palestijnse gemeenschappen in Canada opstelden, laat dat zien. Maar ook in Nederland begint er discussie te komen in de Palestijnse gemeenschap, zoals bijvoorbeeld op een druk bezochte bijeenkomst in Vlaardingen.

De laatste maanden ook steeds vaker gesproken wordt over het revitaliseren van de PLO, de vorming van een Palestijnse regering in ballingschap. Ook de conferentie in Damascus past in dezelfde politieke dynamiek. De internationale solidariteitsbeweging met het Palestijnse volk is terecht aarzelend om de Palestijnen een strategie voor te schrijven. Maar ze kan en mag ook niet zwijgen over het feit dat steeds minder Palestijnen de vrijheid hebben om nee te zeggen tegen Abbas politiek. De internationale solidariteitsbeweging moet er in de komende maanden mee rekening houden dat het recht van Palestijnen om zich onafhankelijk van Abbas te organiseren, hoog op de agenda kan komen te staan.