NIEUWS NEDERLANDS PALESTINA KOMITEE

Hoe lang kun je meer dan 1,5 miljoen mensen gevangen houden en met grote regelmaat bestoken met de meest geavanceerde wapens voordat je hun geestkracht ondermijnt?

Mohammed Othman concludeert:

Zolang de inwoners van de Gazastrook blijven lijden onder de Israëlische blokkade en de economische, sociale en psychologische problemen die die met zich meebrengt – en in het licht van de officiële verwaarlozing – zijn de mogelijkheden om uitdrukking te geven aan hun lijden beperkt. Zelfmoord behoort echter tot die mogelijkheden.

De druk op de bevolking wordt des te groter, naarmate de basisbehoeften als schoon drinkwater ontbreken. Vorig jaar vernietigde Israël doelbewust de elektriciteitscentrale, waterzuiveringsinstallaties en veel andere onderdelen van de infrastructuur, zodat het rioolwater door de straten liep en het beetje drinkwater verontreinigd werd. Zonder de elektriciteit werkten ook de pompen niet die veel mensen bezitten om zelf water op te pompen. Naast het evidente gevaar voor de volksgezondheid betekende dat ook een aanslag op de reserves van de arme bevolking. Men was genoodzaakt flessen water te kopen, hetgeen weer ten koste ging van het heropbouwen van alles wat vernietigd was.

Al in 2013, lang voor de “genadeslag” van afgelopen zomer – tenzij er een wonder gebeurt – luidden de Verenigde Naties de noodklok.

Met 90 tot 95 procent van de enige waterhoudende grondlaag van het gebied verontreinigd met rioolwater, chemicaliën en zeewater, vormen nabijgelegen ontziltingsinstallaties en hun publieke kranen de redding voor een deel van Gaza’s 1,6 inwoners. Maar deze kleinschalige projecten zijn slechts voldoende voor 20% van de bevolking, zodat velen in het verarmde gebied gedwongen zijn duur water in flessen te kopen. De Verenigde Naties schatten dat meer dan 80% van de inwoners van de Gazastrook hun water inkopen. “Families geven wel tot een derde van hun inkomen uit aan water”, zei June Kunigi, een speciale vertegenwoordiger van Unicef, het kinderfonds van de V.N.

Als er niet drastisch opgetreden wordt is er in 2016 (volgend jaar!) geen schoon drinkwater meer en in 2020 is die situatie ook onomkeerbaar. Sinds vorig jaar is er nauwelijks geld overgemaakt dat beloofd was, er is niets gedaan aan wederopbouw, waardoor tienduizenden mensen geen eigen plek hebben. Scholen, ziekenhuizen en moskeeën zijn vernield – naast de ca. 20.000 huizen -, zodat er ook geen mogelijkheid is de schijn van een normaal leven op te houden. Het lijkt steeds duidelijker dat ook de Verenigde Naties onder een hoedje spelen met de Israëlische bezetters. We zagen dat al bij het verdwijnen van het Goldstone-rapport over de Israëlische oorlogsmisdaden van zes jaar geleden en ook nu weer weigert men hulp te bieden of zelfs maar duidelijk stelling te nemen tegen het ontoelaatbare gedrag van de joodse staat.

Een totale ineenstorting van de Gazastrook dreigt. Omar Shaaban van Aid Watch Palestine is er duidelijk over:

In Gaza hebben we haast het gevoel dat de VN de plaats heeft ingenomen van de Israëlische bezetting. De VN heeft de verantwoordelijkheid overgenomen van de Palestijnse Autoriteit om de mensen te helpen. En nu wordt er niemand meer geholpen, terwijl de PA zich verschuilt achter de VN. De PA probeert de crisis in Gaza te bezweren vanuit Ramallah, maar op die manier krijg je niets gedaan.

“Vuurwerk”

Hoe ga je als ouders om met een situatie die op elk niveau beschadigend is voor jonge kinderen? De Palestijnse Dalia Taha schreef er een toneelstuk over dat in Londen door het prestigieuze Royal Court Theatre wordt opgevoerd. Ouders vertellen hun kinderen dat het om vuurwerk gaat wanneer de straaljagers, drones en tanks van de Israëliërs zich weer eens uitleven op de burgerbevolking van de Gazastrook. Dat is een van de verhalen die ouders moeten verzinnen om kinderen te beschermen tegen de gruwelen van de buitenwereld, volgens Taha. Het is natuurlijk geen middel dat echt zal helpen: een kind van zes jaar oud in de Gazastrook heeft al drie verwoestende aanvallen meegemaakt. Maar veel anders zit er niet op. Hoe jonger een kind getraumatiseerd raakt, hoe moeilijker het zal zijn nog een normaal leven te leiden later.

Het stuk van Dalia Taha is gebaseerd op de verhalen van moeders. Wat is er pijnlijker dan een jong kind dat zelf enthousiast “vuurwerk!” roept als er in de verte bommen ontploffen in dichtbevolkte gebieden? Maar als je gevangen zit heeft het weinig zin te snel met de waarheid te komen, je kunt toch niet vluchten.

Wejdan Abu Shammala beschrijft het zo:

Moet ik hun vertellen dat we inderdaad op elk moment gedood kunnen worden door een binnenvliegende granaat? Ik moet zeker niets zeggen over de 19 kinderen van de familie Abu Jamei die allemaal werden gedood toen een inkomend projectiel gericht op één persoon iedereen de dood injoeg toen ze na een dag vasten tijdens de ramadan hun maaltijd wilden nuttigen. Hoe kan ik uitleggen dat de soldaten die zoveel kinderen hebben gedood vaak zelf ook kinderen hebben? Hoe kan ik ze duidelijk maken dat vuurwerk in Duitsland vreugde betekent, maar “vuurwerk” in de Gazastrook dood en verderf?

Wejdan Abu Shammala woont in Duitsland en had de vorige aanvallen via de televisie gevolgd, maar vanwege familieomstandigheden was zij met haar kinderen in de Gazastrook afgelopen zomer. En ook zij mochten niet vertrekken.

Beelden uit de hel van Gaza

Wie de afgelopen maanden heeft opgelet zal hebben opgemerkt hoeveel journalisten, politici, professoren en anderen werden belasterd, beschimpt of erger vanwege een tweet of een cartoon over de gruwelen in de Gazastrook. Maar beelden spreken een andere taal. De Amerikaanse fotojournaliste Heidi Levine is al sinds dertig jaar met grote regelmaat in de Gazastrook te vinden (bekijk haar fotoreportage).

Zij had een kamer aan het strand en was een toevallige getuige toen in juli vorig jaar vier Palestijnse kinderen die op het strand aan het voetballen waren vanuit zee werden beschoten en allemaal omkwamen. Ook in haar lange carrière was wat ze vorig jaar in de Gazastrook zag een van de meest gruwelijke situaties. En ze werd persoonlijk getroffen toen Simone Camilli, een vriend en collega van haar, de dood vond toen hij aanwezig was bij de anti-explosievendienst van Hamas die probeerde een niet ontplofte bom onschadelijk te maken. Maar de bom explodeerde toch.

Wat is het doel?

Wat is de achterliggende motivatie van deze staatsterreur? Verdere expansie? De gasvelden in de Middellandse Zee? Sadisme? Het projecteren van het eigen schuldgevoel? Van alles wat misschien? Wat vaststaat is dat de Palestijnen in de Gazastrook al vanaf 1948 behandeld worden als untermenschen. Met of zonder blokkade, met of zonder tunnels, met of zonder Hamas, de situatie is nooit beter geweest. Er is alleen heel langzaam meer naar buiten gekomen. Israël, of beter het zionistisch netwerk, kan nog zo blijven schreeuwen, kan nog zoveel mensen de mond snoeren, maar ondertussen hebben miljarden mensen kennisgenomen van wat daar speelt. Er wordt dan ook nooit inhoudelijk ingegaan op kritiek, want dat is zinloos, in plaats daarvan probeert men de boodschappers op steeds agressievere wijze de mond te snoeren.

Daarnaast doet men z’n uiterste best alle aandacht te laten uitgaan naar fictief “antisemitisme” om alle andere geluiden te overstemmen.

Een onderzoek van Associated Press laat echter zien dat onze media zich opnieuw richten op de verkeerde. Slachtoffers blijven buiten beeld, terwijl de daders alle ruimte krijgen om zich als slachtoffers te gedragen. Maar liefst 89% van de slachtoffers in de Gazastrook waren burgers. In het onderzoek werden 247 aanvallen (van de 5000!) bekeken.

[...] 60% van 844 slachtoffers waren kinderen, vrouwen en ouderen, terwijl slechts 11% strijders waren.

Het jongste slachtoffer was slechts vier dagen oud en het oudste slachtoffer was 95.

Yoav Galant, een commandant tijdens operatie Gegoten Lood, merkte al eens op dat de Gazastrook de “ideale trainingszone” was voor het Israëlische leger. Het testen van nieuwe wapens “in het veld” is een zeer lucratieve bezigheid. Niet lang na elk bloedbad volgt dan ook een internationale wapenbeurs.

Praktisch alle Palestijnen hebben psychologische hulp nodig. Depressies, zelfmoord, ziekte en wanhoop over het uitblijven van hulp en zelfs van een officiële veroordeling van deze misdaden tegen de menselijkheid zullen de tragedie verder verergeren. Zoals wij de gruwelen van ons eigen koloniale verleden nog steeds niet willen zien, zo willen we ook het Palestijnse drama niet tot ons door laten dringen. Zolang we menen deel uit te maken van de bovenliggende partij zijn we ware grootmeesters in het verzinnen van rationalisaties om ons gedrag goed te praten.

Je kunt het zionisme met allerlei zwarte bladzijden uit de geschiedenis vergelijken, maar dat is zinloos: we willen helemaal niets leren van de geschiedenis, we willen ons superieur voelen en daarvoor creëren we een vijand die we minderwaardig noemen. Dat we de levens van kinderen aan de kant van de daders en aan die van de slachtoffers voor altijd verpesten, ook daarvoor lijken we doof en blind te zijn.

Engelbert Luitsz

Mohammed Othman, Suicide rates on the rise in Gaza

Sarah Irving, New play by writer Dalia Taha examines children’s experiences under occupation

Saleh Naami, Israeli Army: We use Gaza military operation to test new weapons
Nicole Crowder, Healing in post-war Gaza

IMEMC, AP Investigation: 89% of “Protective Edge” Victims Were Civilians

The Independent/Reuters, The water is running out in Gaza: Humanitarian catastrophe looms as territory’s only aquifer fails

Wejdan Abu Shammala, The awful decisions I’ve made to protect my Palestinian children from this war

Sarah Levi, “Gaza on verge of collapse”