NIEUWS NEDERLANDS PALESTINA KOMITEE

Aartsbisschop Elias Chacour bij de Kamer Commissie Buitenland:

- "Do not be onesided"

- "Go for real equality"

- “Wij zijn geen terroristen. Wij worden geterroriseerd!”

Een “wandelende tegenstelling” noemt hij zichzelf. Een trotse Palestijn. Christen. Wonend in Israel, Galilea.  De eerste kerk in Jeruzalem is gestart door Christenen uit Galilea. Chacour is hun afstammeling. Burger van Israel, maar tweederangs. In zijn Israelische paspoort wordt hij aangeduid als 02 oftewel Arabier; 01 dat zijn joden. “Hoe kan Israel zich een democratie noemen als het onderscheid blijft maken tussen verschillende groepen burgers?”

Na de Grote Etnische Zuivering van 1948 bleven alleen de arme Palestijnse bewoners achter die niet hadden kunnen vluchten. Chacours familie zag de Israëlische soldaten zijn dorp binnentrekken, als deel van het “Duivelse Plan”. Zijn dorp (net als honderden andere dorpen) werd verwoest, de familie vluchtte naar elders in het gebied dat Israel ging heten. Er leven nu 1,5 miljoen Palestijnen in Israel, waarvan 150.000 Christenen. Deze zijn in 4 denominaties “verenigd in diversiteit”. Deze kerkgemeenschappen weigeren te assimileren, maar willen wel geïntegreerd zijn. Daarbij: “In dienst gaan is niet de enige manier om een goede Israëliër te zijn”.

Toen Shimon Peres eens zijn kerk bezocht vroeg Chacour hem wanneer hij mocht terugkeren naar zijn geboortedorp. Peres: “U bent er al 60 jaar weg, ben u het dorp nòg niet vergeten?”.  Chacour: “Meneer Peres, u bent na 2000 jaar toch niet vergeten om terug te willen keren.”

 
Chacour is bezorgd over de emigratie van Christenen uit het Midden-Oosten, dat hij ziet resulteren in het verdwijnen van hun geschiedenis.  “De Arabieren moeten het land vasthouden!” Chacour ziet met lede ogen hoe het Palestijnse land wordt volgebouwd met muren en nederzettingen. “Niet alles wat Israel doet is wèlgedaan!“ Chacour wil een oplossing vinden voor het probleem van joodse overheersing.  “We willen samen leven. We willen niet dat joden worden geschaad. Maar voor onszelf willen wij dit ook niet. Wij betalen de rekening voor wat het westen de joden heeft aangedaan. Wij zijn de joden van de joden. Wij hebben jullie vriendschap nodig, maar willen die vriendschap ook voor de andere kant. U kunt de racistische muur niet afbreken, dat is te zwaar voor u. Maar u kunt  wel helpen hem vol te bouwen met bruggen.”

Vraag: hoe denkt Chakour over "de Tweestaten-oplossing”? Chacour: er zijn al twee staten: Israel en de kolonistenstaat. Hij schetst drie mogelijke ontwikkelingen:

1) Israel annexeert al het in 1967 bezette Palestijnse gebied, en zal daarin binnenkort een Palestijnse meerderheid hebben;

2) Israel moordt alle Palestijnen daar uit (niet aannemelijk);

3) Israel deporteert alle Palestijnen, maar waarheen?.

Hij ziet meer en meer Apartheid.

  
Vraag: Loopt de kortste weg naar Jeruzalem via Washington DC? Chacour - "Israel is niet het beloofde land, maar het land van de lege beloften" - beaamt dit via een anekdote:

In zes jaar was het hem rondom 1990 niet gelukt om een bouwvergunning te krijgen voor een school in zijn dorp. Toen ging hij uiteindelijk maar naar Washington “to drop in at James Baker, the Secretary of State”. Echtgenote Susan Baker deed open en vroeg wie hij was. “I’m another man from Galilee”, was zijn antwoord. Had hij dan een afspraak? “We men from Galilee don’t make appointments, we make appearances”, was zijn antwoord. Na een glas ijsthee in de keuken vroeg Susan Baker hem te vertrekken, want ze had in haar huiskamer 20 dames voor een “bijbelstudie over de Bergrede”. Hoe zouden ze de Bergrede kunnen doorgronden, die was opgeschreven in een Semitische taal door een boer in Galilea, zo vroeg Chacour. “Can you help us understand it better?” vroeg Susan Baker hem toen. Chacour nam daarna deel aan de sessie en raakte bevriend met de Bakers. James Baker en Dennis Ross bemiddelden tenslotte voor de bouwvergunning bij premier Shamir in Israel, “and raised hell” zodat Chacour zijn vergunning kreeg. Chacour aan de Kamerleden: “Are you ready to raise hell for the poor?”. Hij moedigt de Kamerleden aan “to show that you are morally healthy”.

Op de vraag van de voorzitter wat hij van de Tweede Kamer verwachtte: Stuur Israel geen wapens; spreek de waarheid als er onrecht plaatsvindt. Generaliseer niet: Als één wanhopige Palestijn zichzelf opblaast zeg dan niet dat alle Palestijnen terroristen zijn.  “Ik ben geen terrorist, maar ik word geterroriseerd!”. En als Israëliërs demonstreren tegen Israëls rol in het bloedbad in Sabra en Shatila in 1982, zeg dan niet alle Israeliërs demonstranten zijn.
Verder: "Do not be onesided" en, verwijzend naar de eeuwenlange vreedzame samenleving in het gebied: "make these last 65 years an exception". 
 

Zie ook http://en.wikipedia.org/wiki/Elias_Chacour

Plus “Blood brothers” (Chosen Books 2003, ISBN 0-8007-9321-8), "We Belong to the Land" (2000) en "Faith Beyond Despair: Building Hope in the Holy Land" (2008).