NIEUWS NEDERLANDS PALESTINA KOMITEE

De benoeming van Tony Blair tot nieuwe ambassadeur van het Kwartet voor het Midden-Oosten, het bezoek van de ministers van buitenlandse zaken van Egypte en Jordanië aan Israel, het plan van Bush om nog dit jaar een grote diplomatieke conferentie over het Midden-Oosten te organiseren en tenslotte het bezoek van de minister van buitenlandse zaken Rice en de minister van defensie Gates aan de regio zouden de indruk kunnen wekken dat er dit jaar nog spectaculaire dingen gaan gebeuren in het Midden-Oosten. In de regio zelf en bij commentatoren over de hele wereld heerst vooral scepsis over de vraag of dit wat gaat opleveren.

Tony Blairs missie wordt door commentatoren als mislukt beschouwd nog voordat hij begonnen is. Blair zou vanwege zijn optreden in Irak niet populair zijn in de Arabische wereld en daarom niets kunnen bereiken. Als voormalig "schoothondje van Bush" is hij symbool voor de geopolitieke motieven van de Verenigde Staten.

Tony Blairs missie gaat beginnen met het opbouwen van instituties, opdat de Palestijnen straks hun onafhankelijke staat adequaat zullen kunnen besturen. Het Kwartet –Amerika, Europa, de Verenigde Naties en Rusland- hebben echter met hun afwijzing van het democratische verkiezingsresultaat de Palestijnen eerst de belangrijkste institutie uit handen geslagen: een democratisch gekozen regering . Het Kwartet weet dat het met lege handen komt en daarom maakt het ook niet uit dat men een man afvaardigt die bij zijn gasten niet populair zal zijn. Als de missie volgens plan mislukt, kan men de schuld makkelijk aan de Arabieren geven. Ondertussen bouwen de kolonisten door.

Ook Israel laat wat proefballonnetjes op. Maar opnieuw maken al die plannen geen einde aan de onderdrukking van de Palestijnen. Ze lijken vooral ingegeven door de wens het prestige van president Abbas –die geen meerderheid heeft in het Palestijnse parlement- te vergroten. Concreet voordeel voor de doorsnee Palestijn levert dat ondertussen niet op. De vrijlating van een heel klein gedeelte van de Palestijnen die vastzitten in Israelische gevangenissen –merendeels mensen die hun straf al voor het grootste gedeelte hadden uitgezeten- uit Israelische gevangenissen, de toelating van een heel klein gedeelte van de duizenden mensen die al wekenlang in de kokende zon vastzitten in het grensgebied tussen Gaza en Egypte, veel is het niet. En zowel de vrijgelaten gevangenen als de toegelaten reizigers uit Egypte, waren bijna uitsluitend aanhangers van Fatah. Ondertussen dreigt Abbas een aantal van de Fatah mensen die hij verantwoordelijk acht voor de nederlaag van zijn beweguing in Gaza, met verbanning naar Egypte. De Palestijnse autoriteit wordt zo steeds meer een Fatahstan, waar Abbas bepaalt of je er mag wonen.

De Israelische vredesvoorstellen hebben de Palestijnen nooit veel geboden. De PLO en zelfs Yasser Arafat werden door Israel geaccepteerd als gesprekspartner zolang het er op leek dat ze die ongunstige voorstellen aan de Palestijnen zouden kunnen verkopen. Israel weet dat Abbas daartoe het gezag mist en gaat dus ook geen initiatief nemen. Ondertussen kan de in het nauw gedrongen Palestijnse Autoriteit alleen nog maar een rol spelen als een repressief orgaan dat de Palestijnen belemmert de strijd aan te gaan met Israel. Hoe lang de PA een dergelijke rol kan spelen, is overigens maar de vraag. Dat ook Israel zich die vraag stelt bewijzen de proefballonntjes die deze maand werden opgelaten over het toelaten van Jordaanse troepen op de Westelijke Jordaanoever.

Het enige concrete resultaat van het bezoek van Rice en Gates waren overeenkomsten over de voortzetting van de militaire hulp aan Egypte en over omvangrijke wapenverkopen aan diverse Golfstaten en Saoedi-Arabië. Die bereidheid de Arabische wereld te bewapenen lijkt vooral ingegeven door het Amerikaanse streven een anti-Iraans bondgenootschap te vormen. Maar ze is hoe dan ook opnieuw een bijdrage aan de militarisering en verdere destabilisering van het Midden-Oosten.

Hoogtepunt van het bezoek van Rice en Gates aan Saoedi-Arabië was een banket dat koning Abdoellah zijn Amerikaanse gasten aanbood. Op een buffet dat een meter of twintig lang was stond een overweldigende hoeveelheid gerechten. De gasten hadden uitzicht op een aquarium dat bijna de hele wand bedekte. In het aquarium zwommen honderden vissen en minstens twee forse haaien. Met die typische voorliefde voor wreed theater die de decadente, nihilistische elites van alle tijden kenmerkt werden gedurende het diner onder het oog van de gasten de haaien nog stukken vis gevoerd. Ondertussen lijden steeds meer Palestijnen gebrek aan eten en water. Ze hebben uitzicht op die ene gigantische muur die hen verhindert te genieten van de eenvoudige pleziertjes van het leven, naar de zee te gaan, te zwemmen of vis te vangen. En ondertussen reizen de diplomaten weer door de regio, worden de hotels besproken voor conferenties. Uiteindelijk overtreffen Rice en Gates, de Arabische Liga, Olmert en Abbas zelfs de koning van Saoedi-Arabië in het opvoeren van sadistisch theater. Naam van het stuk: Het vredesproces.