Dit jaar is het VN-verdelingsplan voor Palestina (Resolutie 181 van de VN Algemene Vergadering, 29 november 1947) 70 jaar oud. Het werd onmiddellijk (december 1947) gevolgd door wat de Palestijnen sedertdien de “Nakba” of “Catastrofe” noemen. Het Palestijnse volk werd er het slachtoffer van een grootschalige etnische zuivering en onteigening van zijn land, rijkdom en cultuur. Meer dan 500 dorpen werden met de grond gelijk gemaakt. In de woorden van Susan Abulhawa: [i]

“Een heel land, met zijn boeken, woonsten, villas, talen, religieuze tradities, inheemse keuken, dans en gebruiken (werd geüsurpeerd).” Dit ging niet om een “territoriaal conflict”, zoals het vaak wordt voorgesteld, maar om "in feite, de destructie van een heel volk; het uitvegen van zijn geschiedenis; de verwijdering van een distinctieve, geografische en socioculturele ruimte die bestaan heeft sedert de vroege oudheid”.

Ruim 750.000 mannen, vrouwen en kinderen werden bij middel van terreur en wapengeweld uitgedreven uit hun geboorteland.[ii] De ca 150.000 die bleven, leefden tot 1966 onder een militair regime dat Israël de gelegenheid gaf nóg meer land te “verjoodsen”. De militaire bezetting, nadien in 1967, van de Westelijke Jordaanoever (West Bank), Oost-Jeruzalem, de Gazastrook en de Golanhoogten is bijna een halve eeuw oud. Tegelijk met het verlies van de laatste 22 procent van historisch Palestina, bracht zij de uitdrijving met zich mee van nog eens 300.000 mensen. Vandaag leeft het Palestijnse volk nog altijd “verstrooid”: als een gediscrimineerde minderheid van tweederangsburgers binnen de Staat Israël, onder een militaire dictatuur in de Bezette Gebieden, als staatlozen in de meer dan 50 vluchtelingenkampen en als ballingen in de rest van de wereld. Zoals nogmaals Abulhawa het formuleert (l.c.):

"(De Palestijnen) zijn een belegerd, gecontroleerd, onderdrukt, verbannen en gevangen volk, zonder echte verdediging tegen een racistische staat die zeer expliciet is geweest in zijn verkrachting van en misprijzen voor hun bestaan”.

Israëls onderdrukking van de Palestijnse bevolking toont zich in dagelijkse agressies, arrestaties en executies. Israëls ordestrijdkrachten: politie- en veiligheidsdiensten (Shin Bet) en het bezettingsleger, bezondigen zich systematisch aan schendingen van het internationaal en humanitair recht. Kinderen in het bijzonder worden geviseerd; sedert 2014 wordt al maar vaker met scherp op hen geschoten. In 2016 werden 35 kinderen door soldaten, politie en kolonisten gedood. Het was daarmee voor kinderen het meest dodelijke jaar van de voorbije tien jaar. Ook in 2016 en vandaag, zitten ruim 6.500 Palestijnen, waaronder 300 kinderen, en 500 “administratief” gedetineerden opgesloten in Israëlische gevangenissen. Ze zijn er het slachtoffer van willekeur, mishandelingen en foltering.[iii]

Lees dit essay verder in de Wereldmorgen.be 21 april 2017