In de driedelige serie ‘De kanarie in de kolenmijn’ onderzoekt Hanneke Groenteman voor (de joodse redactie van) de EO het antisemitisme in Nederland, Engeland en Frankrijk. Een zinnig en urgent onderwerp. Zoals kanaries, die meegenomen werden in de kolenmijnen, van hun houtje gingen als de lucht vergiftigd was, zo is antisemitisme in een samenleving het eerste signaal dat de atmosfeer voor iedereen giftig is, is de redenering.

Vandaag had ik eindelijk gelegenheid het laatste deel te zien en ik wil toch graag nog wat over de serie zeggen. Dingen die bij mij bleven wringen, in alle afleveringen.

Zowel in Nederland, als in Engeland, als in Frankrijk vertelden verschillende gesprekspartners– van wetenschappers, jongerenwerkers, tot mensen die ze aansprak op straat – Groenteman nagenoeg letterlijk hetzelfde: dat er een directe relatie bestaat tussen antisemitisme van met name Europese moslimjongeren, en de manier waarop de staat Israël zich gedraagt ten aanzien van Palestijnse burgers.

Je verwacht dan, als kijker, dat je informatie krijgt. Waar die kritiek op de staat Israël vandaan komt. Of die terecht is. Wat de staat Israël dan precies doet met Palestijnse burgers dat moslimjongeren in Nederland, Engeland en Frankrijk er hels van worden. Maar daarover in geen van de afleveringen ook maar één woord. Om het begrip ‘Israel’ bleef een hoge muur staan en wat zich achter die muur afspeelt, daarvan kreeg het publiek niets te zien.

lees verder: