In een aantal artikelen over de anti-BDS-campagne die Israel aan het opzetten is, wordt uit de doeken gedaan hoe er daarbij te werk wordt gegaan. Zo is een speciale afdeling van het Ministerie voor Strategische Zaken (ik verzin het niet) opgericht, die tien jaar de tijd krijgt om dat doel - beeld ‘Israel apartheidsstaat’ onderuit te halen en degenen die dit uitdragen te neutraliseren - te bereiken (zie Ha’aretz  ‘World sees Israel as a pariah state’). In het geheim wordt een doos vol dirty tricks samengesteld.

Een artikel van al-Shakaba (‘Threats to Human Rights Defenders: How far will Israel go?’ bericht hoe de strijd op drie fronten gevoerd zal gaan worden:

In de sinds 1967 bezette Palestijnse Gebieden(OPT): voortgaande uitbreiding van de bestaande joodse nederzettingen; van overheidswege georganiseerde aanvallen op Palestijnen die zich verzetten; juridische vrijwaring van de daders; beknotting van de persvrijheid in de OPT;

Binnen de grenzen van Israel: beperking van de vrijheid van meningsuiting van mensenrechtenorganisaties; idem inzake oproepen tot boycot; het publiekelijk gedogen van - al dan niet verbaal - geweld tegen mensenrechtenactivisten en het uitzetten van ongewenste buitenlanders wegens ‘loyaliteitsbreuk’ jegens de staat Israel;

Voor het kalenderjaar 2016 is er op de begroting van de door ultra-nationalisten en rechts-religieuze radicalen gedomineerde regering van Benjamin Netanyahoe rond 32 miljoen euro voor de campagne uitgetrokken.

Zie ook Ma’an News Agency ’ Israel launching task force to target, deport BDS activists’  en  Ha’aretz  ‘Israel Seeking to Deport Foreign Pro-boycott Activists’. 

Waarom al die moeite? Netanyahoe en de zijnen zouden eenvoudigweg kunnen volstaan met afschaffing van de apartheid.