De Israëlische obsessie met muren en afscheidingen om de stam zuiver te houden is grotesk. In Oost-Jeruzalem wordt nu alweer een muur gebouwd, deze keer tussen de Palestijnse wijk Jabel Mukaber en de joodse wijk Armon Hanatziv. Het is niet voor het eerst dat Palestijnse delen worden afgescheiden, waarna de Palestijnen daar hun verblijfsvergunning voor Jeruzalem kwijtraken. De nieuwe muur lijkt erg op die bekendere op de Westelijke Jordaanoever.

Al die afscheidingen dienen globaal dezelfde doelen:

• Het verder vernietigen van de Palestijnse samenleving door familieleden van elkaar te scheiden, onderwijs te bemoeilijken, akkerland onbereikbaar te maken en mensen het gevoel te geven dat ze ongewenst zijn door ze de hele dag tegen een acht meter hoge betonnen muur te laten aankijken;
• Het belemmeren van normale betrekkingen tussen joden en Palestijnen;
• Het creëren van onrust, frustratie en “terrorisme”, zodat het Israëlische leger weer een excuus heeft om de bewoners collectief te straffen;
• Het stelen van de beste stukken land, waterreserves en gebieden waar mogelijk olie in de grond zit.

Het opsluiten van mensen met als gevolg economische malaise, gebrek aan onderwijs en slechte medische zorg en met als enig doel hun leven zo te verpesten dat ze uit zichzelf vertrekken, is een misdaad tegen de menselijkheid.

Maar een muur is niet het enige dwangmiddel. De aanslag op een Israëlische soldaat in Beersheba door een bedoeïen met een Israëlisch identiteitsbewijs was voor de minister van cultuur Miri Regev reden op te roepen de hele familie van de man uit te wijzen en naar het concentratiekamp Gaza te deporteren, waar ze tijdens het volgende bloedbad voorgoed vernietigd kunnen worden. Uiteraard kreeg ze daarbij de steun van mensen als de ultra-nationalist Avigdor Lieberman, een man die eerder dit jaar in zijn functie als minister van Buitenlandse Zaken (!) nog opriep niet loyale Israëliërs van Arabische afkomst te onthoofden. Dat bij diezelfde aanslag een onschuldige man door Israëliërs werd neergeschoten en daarna nog vertrapt en gelyncht werd door het joodse publiek – alleen omdat hij zwart was – wordt in de berichtgeving maar liever verzwegen.

Ook de wijk Issawiya in Oost-Jeruzalem is afgesloten. Daar zijn de afgelopen tijd al honderden Palestijnen – vooral jongeren – opgepakt. Gisteren kwam daar nog een vrouw te overlijden die een acute astma-aanval had. Zij werd bij een checkpoint tegengehouden tot het te laat was om haar nog te redden.

De Palestijnse journalist Daoud Kuttab werd in 1955 in Jeruzalem geboren, maar kon gelukkig in de Verenigde Staten studeren. In een opiniestuk in de Huffington Post (Palestinians Feel Terrorized in Jerusalem) schrijft hij over hoe verschillend Israëlische en Palestijnse slachtoffers in de media worden beschreven. Daoud Kuttab doceerde ooit Journalistiek aan de fameuze universiteit van Princeton, dus iemand met kijk op de zaak.

Terwijl Israël en z’n belangrijkste bondgenoot de Verenigde Staten de “terroristische” daden tegen Israëliërs veroordelen, wordt er bijna niets gezegd over wat Palestijnen omschrijven als standrechtelijke executies van personen die geen levensbedreigend gevaar vormen.

Overal is de angst van de Palestijnen te merken. Ze durven hun huizen niet uit, kinderen moeten binnengehouden worden, mensen die toch moeten werken om hun gezin te kunnen onderhouden zijn doodsbang om aangevallen te worden. De vele gevallen waarbij joodse burgers zich uitleven op weerloze mensen, zonder dat de politie of het leger ingrijpt, geven de Palestijnen het gevoel dat ze geen enkel recht op bescherming hebben. En dat in een land dat zich een democratie durft te noemen. Daarnaast zijn voor joden de wapenvergun-ningen versoepeld, zodat er ondertussen een enorme volksmilitie is ontstaan van gewelddadige, racistische en bewapende joodse burgers. Die groep komt dan nog bovenop de al zwaar bewapende kolonisten, die ook regelmatig het recht in eigen hand nemen.

Het idee dat de situatie  verbeterd kan worden door nog meer geweld te gebruiken en nog meer collectieve straffen uit te delen, is uiteraard absurd. Overal is er wel een discrepantie tussen de werkelijkheid die men dagelijks ervaart en de politieke realiteit, maar ook hier scoort Israël erg hoog. Wanneer de officiële politiewoord-voerder zonder blikken of blozen voor de camera verklaart dat er een poging tot een zelfmoordaanslag is geweest, terwijl het in werkelijkheid ging om iemand met autopech, bevinden we ons op het propagandaniveau uit de zwartste bladzijden van de recente geschiedenis.

Aan de versnippering van de Palestijnse maatschappij wordt al gewerkt sinds de eerste zionistische invasie aan het eind van de negentiende eeuw. Een belangrijk instrument van koloniale onderdrukking is het elimineren van leiders en leiderschap. En ook dat zien we overal in Palestina gebeuren. Daoud Kuttab lijkt als zovelen nog te geloven dat de wrede onderdrukking uiteindelijk wel moet leiden tot een ommekeer, maar ik deel dat optimisme (nog) niet.

Pogingen om Palestijnen te isoleren van hun leiders en hun natuurlijke gemeenschap, evenals het onmogelijk maken van het ontwikkelen van lokaal leiderschap zonder angst voor bedreiging of deportatie, zal averechts uitwerken;

De succesvolle Palestijnse schrijver Sayed Kashua die zich uitsluitend van het Hebreeuws bediende en een van de zeer weinigen was die Palestijnen in Israël een gezicht kon geven met zijn columns, zijn humor en een televisieserie, werd niet geboren in Jeruzalem maar kwam daar later als kind terecht. Hij woonde met slechts een handjevol andere Palestijnen in een joodse wijk, totdat hij het vorig jaar niet langer kon verdragen. Het openlijke racisme, het toenemende geweld, zijn kinderen die bedreigd werden, het feit dat hij ondanks al zijn successen nooit als een volwaardige Israëlische burger werd gezien, dat alles deed hem besluiten naar de Verenigde Staten te vertrekken.

Anders dan Daoud Kuttab, die al op jonge leeftijd vertrok, heeft Kashua dus gezien wat het leven in Israël betekent voor een succesvolle Palestijn (zie in dit verband ook mijn artikel over Jacob Nammar uit Jeruzalem). Het verschil met al die anderen die worden weggestopt in concentratiekampen en getto’s is niet bijster groot. Zijn moeder had hem al gewaarschuwd: “Kunst is voor joden, minderheden moeten een vak leren.” Zijn vaak bittere humor heeft hij niet van een vreemde. Zelf een fervent roker, schrijft hij hoe hij zijn vader probeerde te wijzen op het gevaar van sigaretten. Maar die antwoordde: “Ik ben een Palestijnse Arabier die hier leeft en ziet wat er allemaal gebeurt. Denk je nu echt dat sigaretten me zullen doden?”

Zoals hij zegt is er niets meer te vernietigen in Jeruzalem, behalve een paar symbolen: “geen hoofdkwartier, geen organisatie, geen politieke partij, nauwelijks een openbare bibliotheek.”

De situatie in Jeruzalem was al gruwelijk toen hij vorig jaar vertrok en het is nog erger geworden. De regels waarmee hij zijn column afsluit klinken exact als de geluiden die tijdens de wrede aanval vorig jaar op de Gazastrook de ronde deden op de sociale media. De verwoording van absolute wanhoop, waarbij de dood als verlossing wordt gewenst.

Het is een wreed stervensproces, zo erg dat ik er soms spijt van heb dat jullie ons niet een voor een hebben afgemaakt indertijd, toen het eenvoudiger en sneller kon. Ik denk soms dat het beter was geweest als jullie ons de synagogen binnen hadden gesleurd, ons hadden bekeerd en tot joden hadden gemaakt. Hadden jullie ons maar uit ons lijden verlost, ons geblinddoekt in een rij in een massagraf laten zakken.

Vermoord ons of maak ons tot gelijken. Ofwel schiet ons een kogel door het hoofd, ofwel laat ons met rust. Maar laat ons alsjeblieft geen langzame dood sterven. Dat is te wreed.

Engelbert Luitsz - www.Alexandrina.nl, 20 oktober 2015

Daoud Kuttab op Twitter en zijn website

Either Kill Sayed Kashua or Make Him Equal

An Exile in the Corn Belt

Jerusalem becoming mini-police state and ghost capital

Visualising Israel’s new Jerusalem checkpoints

Ashrawi: Israel is transforming its own public into vigilantes and gangsters