“You can’t be neutral on a moving train.” - Howard Zinn

Een redactioneel stuk in de Volkskrant van gisteren laat goed zien hoe de Nederlandse krantenlezer wordt beduveld (Abbas probeert escalatie met Israël te voorkomen). Het geweld in Palestina komt voor het overgrote deel van de kant van de Israëlische regering, met steun van gewelddadige kolonisten. De achtergrond van 67 jaar landroof en bezetting wordt door de Volkskrant niet eens genoemd.

Maar zelfs als we ons beperken tot het huidige geweld kun je niet om de gebeurtenissen van vorig jaar heen. De verdwijning van drie joodse kolonisten op de Westelijke Jordaanoever vormde het excuus voor een maand van absolute terreur van Israëlische kant, gevolgd door een nietsontziende aanval op de Gazastrook (op geen enkele wijze verbonden met de Westelijke Jordaanoever, ik zeg het nog maar even).

De achterliggende motivatie voor deze aanpak was het feit dat er een verzoening dreigde tussen Fatah en Hamas. Premier Netanyahu had de interne verdeeldheid onder de Palestijnen altijd aangegrepen als excuus en nu dreigde hij door de mand te vallen. De verdeel-en-heerspolitiek van de zionisten werd weer eens pijnlijk duidelijk.

Sinds vorig jaar is Israël gewoon doorgegaan met het bestoken van de Gazastrook en het verder indammen van de rechten van Palestijnen in Oost-Jeruzalem en op de Westelijke Jordaanoever en het versterken van de wurggreep op de Gazastrook. Boeren, vissers en ongewapende demonstranten worden onder vuur genomen. Sinds het einde van de aanval in augustus vorig jaar heeft Israël zo’n 700 keer het bestand geschonden en dat is exclusief de 29 aanvallen met vliegtuigen als reactie op raketjes. Zoals een Palestijnse man eerder dit jaar al opmerkte is Israël nooit gestopt met het beschieten van de Gazastrook. Onze media worden kennelijk pas wakker als er eindelijk iets teruggedaan wordt van Palestijnse kant. Zo ook de Volkskrant weer.

Het begint al met de suggestie dat het gevaar van Palestijnse kant komt. Het is Abbas die probeert een geweldsescalatie te voorkomen. Dat Israël precies het tegenovergestelde doet wordt niet vermeld.

Duizenden Israëliërs protesteerden maandagavond bij de residentie van premier Netanyahu, zij eisen een hard optreden tegen het Palestijnse geweld van de afgelopen dagen.

Het gaat hier om een groep van de meest extremistische joden in Israël. Alsof een demonstratie van de PVV in een buitenlandse krant terecht zou komen als “duizenden Nederlanders protesteerden …”. Klakkeloos neemt de VK “het Palestijnse geweld” over, alsof het van één kant komt. Ook Netanyahu’s woorden over “terroristen en andere provocateurs” worden zonder enige schaamte overgenomen. En dan zijn er uiteraard weer huizen gesloopt, niet van de “terroristen“, maar van hun familie. Dat is een collectieve straf en dat is onrechtmatig. De VK: “met het slopen van hun huizen hoopt Israël een extra signaal af te geven.” Hoe weten ze daar bij de redactie wat “Israël hoopt“? En wat verstaan ze onder “een extra signaal“?

Ze gaan daar bij de VK zeker niet over een nacht ijs. “De spanningen tussen de Israëli’s en Palestijnen lopen al langer op.” wordt ons verteld. Schokkend! Alsof de alwetende geest van Hans Jansen daar over de redactie waart.

Onder het kopje Spanningen begint het uiteraard met het doodschieten van een Israëlisch echtpaar, vorige week donderdag. Het woord “echtpaar”, zonder verdere kwalificatie is al misleidend. Uiteraard was het een brute moord, maar dit waren vanuit Palestijns perspectief geen onschuldige slachtoffers. Ze behoorden tot de harde kern van de kolonistenbeweging.

Deze Henkins behoorden tot een religieus-nationalistische nederzetting (Neria), waarvan veel bewoners zijn opgeleid op de Mercaz haRav yeshiva, als het ware de ”bron” van de harde (Gush Emunim) kern van de kolonisten. (Abu Pessoptimist)

Wanneer Palestijnen met dergelijke gedrag en denkbeelden vermoord zouden zijn, zou men het in de Israëlische pers niet hebben over een “echtpaar”, doch over “terroristen”.

De redactie van de VK ziet dus geen verband met de moorden op de doofstomme Ahmad Khatatbeh of de studente Hadeel al-Hashlamun een week eerder (2 van de meer dan 25 doden door Israëlische militairen/politie dit jaar, dus buiten de slachtoffers van de terreur van kolonisten).

De wijze van formuleren spreekt ook boekdelen. Kijk hier eens naar. Als het om Palestijnse daders gaat is er geen twijfel mogelijk:

• Donderdag schoten twee Palestijnen een Israëlisch echtpaar dood, twee dagen later doodde een Palestijnse man

Gaat het om Palestijnse slachtoffers dan is men een stuk voorzichtiger:

• Bij gevechten tussen Palestijnen en het Israëlische leger op de bezette Westelijke Jordaanoever is maandag volgens een Palestijnse arts een 13-jarige jongen om het leven gekomen
• Op zondag kwam een 18-jarige Palestijn om het leven bij schermutselingen

Ja, u leest het goed: twee keer “om het leven gekomen“; en “volgens een Palestijnse arts“. De Volkskrant-redactie is dus allesbehalve zeker dat het echt waar is.

De diepere oorzaak

De directe oorzaken zijn uiteraard de onhoudbare onderdrukking van de gehele Palestijnse bevolking en de openlijke steun die de racistische en gewelddadige elementen in de Israëlische maatschappij krijgen van de regering. Maar waarom gedraagt men zich zo? Omdat ze zo worden opgevoed is wat je overal hoort en leest. De Israëlische academica Nurit Peled schreef er ooit een indrukwekkend boek over. Op de website Academia is een wetenschappelijk artikel van haar te lezen waaruit blijkt dat we helemaal niet verbaasd moeten zijn over wat er het afgelopen jaar gebeurd is, of over wat we nu meemaken.

In haar eigen woorden:

Het artikel betoogt dat de standaard schoolboeken in Israël impliciet het vermoorden van Palestijnen legitimeren als een efficiënt instrument om een joodse staat met een joodse meerderheid te verzekeren.

En:

Israëlische studenten beginnen aan hun dienstplicht in de overtuiging dat empathie aan ras gerelateerd is en geen plek heeft in de relatie tussen hen en hun buren die aan hun genade zijn overgeleverd.

Hoezeer deze blinde vlek voor alles wat niet tot de eigen stam behoort, kan leiden tot een ontkenning van de realiteit, blijkt ook uit een Israëlisch kinderboek waarin de massamoord op de Palestijnen van vorig jaar wordt getransformeerd tot een verhaaltje over soldaten die een paar poesjes weten te redden in de Gazastrook. Richard Silverstein merkt op dat Palestijnen in het hele verhaal niet voorkomen, alsof de poesjes geen eerdere eigenaren hadden.

De vreugdevolle lynchpartijen

Ik zou er heel wat voor over hebben om beelden te zien van de groep Israëlische extremisten terwijl die vorig jaar de 16-jarige Mohammed Abu Khdeir levend verbrandden. De manier waarop de familie van Mohammed werd behandeld, opgepakt door de politie, bespuugd door de kolonisten, geeft wel een indicatie van hoe men het “vernietigen van de vijand” ervaart. Maar beelden zijn schaars. Israël doet er alles aan getuigenissen te laten verdwijnen. Camera’s worden vernield, journalisten vermoord, getuigen met de dood bedreigd of verbannen.

Deze week kregen we echter bij hoge uitzondering een kijkje in de keuken. Een groep Israëlische jongeren achtervolgt een Palestijnse jongen, al schreeuwend dat hij een terrorist is en gedood moet worden. De politie doet keurig wat ze zeggen en executeert de 19-jarige Fadi Samir Alloun. Het werd door verschillende mensen op video vastgelegd, dus hier kan men niet snel nog even ergens een mes neerleggen om een heel ander verhaal te verzinnen. Het is duidelijk dat de meute geniet van de moord en het bekende “Dood aan de Arabieren” klinkt ook hier weer vol overtuiging (Death-chanting Israeli mob rejoices as Palestinian teen is executed).

Tijd voor een echte krant

Het is deze context die zo pijnlijk afwezig is in de Volkskrant.Niet dat andere kranten veel beter zijn, en de NOS lijkt haar informatie rechtstreeks van het Israëlische ministerie van Propaganda te betrekken, maar de Volkskrant had ooit een imago van “links” en “kritisch”. Het verlies van serieuze journalistiek is extra pijnlijk wanneer het om zulke belangrijke zaken als Palestina gaat. Wat de redactie hier laat zien heeft niets met neutraliteit te maken: het is een duidelijke keuze voor de versie van de onderdrukker zelf.

Engelbert Luitsz - www.alexandrina.nl, 7 oktober 2015