De voorgenomen benoeming van Danny Danon als Israëlische ambassadeur bij de Verenigde Naties laat zien hoe het zionistische netwerk zich op alle fronten extremer gaat opstellen.

Vanaf 2009 is een belangrijke verschuiving opgetreden, doordat eindelijk steeds meer prominente joden zich gingen uitspreken tegen het optreden van de joodse staat. Het essay van Peter Beinart The Failure of the American Jewish Establishment bleek het startschot te zijn voor vele joden om zich ook in de discussie te mengen. Beinart is zeker geen anti-zionist, maar hij vertegenwoordigt een grote groep mensen die er eerder het zwijgen toe deed.

Het is moeilijk te begrijpen hoe mensen die midden in de samenleving staan, intelligent, met een goede algemene ontwikkeling, toch niet in staat zijn te begrijpen wat de situatie in Palestina voor de Palestijnen betekent.

De Amerikaanse schrijfster en feministe Naomi Wolf liet dat vorig jaar mooi zien. Zij is joods en is in haar leven heel vaak in Israël geweest. Ze werkte mee aan campagnes van Bill Clinton en Al Gore en heeft uitgesproken progressieve politieke ideeën. Maar pas vorig jaar begon ze zich te verdiepen in de achtergronden van het “conflict”, toen ze bemerkte hoezeer de verhalen in de media afweken van de realiteit. Zij was er op haar Facebook-pagina heel open over: ze gaf toe dat hoe meer ze zich verdiepte in de geschiedenis, hoe duidelijk het werd dat ze altijd voorgelogen was door mensen uit haar joodse kennissenkring. Ze verliet de synagoge die ze trouw had bezocht, omdat men het daar niet wilde hebben over de honderden kinderen die werden afgeslacht in de Gazastrook. Sindsdien is actief bezig met zoeken naar een rechtvaardige oplossing voor de Palestijnen.

Het punt hier is dat als het voor zo iemand al meer dan 20 jaar duurt om de situatie beter te begrijpen, dan lijkt het bijna uitgesloten dat je de conservatieve, christelijke en andere verdedigers van het zionisme tot inkeer kunt brengen.

Het moge duidelijk zijn dat bekende figuren als Naomi Wolf, Roger Waters of Cristiano Ronaldo een lastige kluif vormen voor de gebruikelijke lastercampagnes, daar zijn ze gewoon te groot voor. Zolang de kritiek vooral uit academische hoek kwam met namen als Noam Chomsky, Ilan Pappe of Shlomo Sand was de schade nog te overzien, maar wanneer populaire iconen zich publiekelijk aan de kant van de Palestijnen opstellen gaan de alarmbellen rinkelen.

Lopers en pionnen

Terug naar Danny Danon. Danon werd eerder ontslagen als onderminister van Defensie toen hij het volk begon op te hitsen door met populistisch cynisme te verklaren dat premier Netanyahu niet genoeg Palestijnen in de Gazastrook had vermoord. Uiteraard had Netanyahu zelf het voorwerk gedaan door de bevolking in een staat van verrukking te brengen met zijn Bijbelse wraakacties. En dan kun je verwachten dat andere extremisten als Danon of Avigdor Lieberman daarvan gaan profiteren.

De prestigieuze post bij de Verenigde Naties toekennen aan Danon betekent dat Israël er geen probleem mee heeft zich te laten vertegenwoordigen door “een van z’n meest racistische, schurkachtige en corrupte jonge politici“, in de woorden van blogger Richard Silverstein. De Likoed-partij van Netanyahu en Danon zou geen zionistische partij zijn als er niet ook een internationale beweging was: World Likud. En daar is Danon voorzitter. De benoeming past dus goed bij de steeds agressievere campagnes die worden gevoerd om niet alleen individuen en organisaties, maar zelfs hele landen onder druk te zetten.

Een andere interessante benoeming is die van Mark Regev als de Israëlische ambassadeur in het Verenigd Koninkrijk. Als woordvoerder van de Israëlische minister-president konden we hem vorig jaar aan de lopende band zijn leugens horen verkondigen bij diverse televisiezenders. Er was iemand van het kaliber van Jon Snow, de Britse journalist, voor nodig om hem eens serieus aan de tand te voelen. In tegenstelling tot Regev had Jon Snow met eigen ogen gezien wat het Israëlische leger had aangericht, inclusief het vermoorden van een groot aantal journalisten.

Een derde is Danny Dayan, die ambassadeur in Brazilië wordt. Dayan was hoofd van de politieke lobby van kolonisten in bezet Palestijns gebied, dus hij kan contact zoeken met de oligarchen in Brazilië om daar de stammen van hun land te beroven, aldus Silverstein.

In de Verenigde Staten zagen we hoe er vanuit Israël niet geschroomd wordt om de Amerikaanse president te passeren als die niet direct aan de zionistische wensen tegemoet komt. Steeds meer openlijke provocaties volgden, zoals het trakteren van meer dan 50 Amerikaanse congresleden op een snoepreisje naar Israël, in een poging de overeenkomst met Iran teniet te doen. Volgens protocol gebeurt dat in twee delen: eentje voor de democraten en eentje voor de republikeinen, zodat ze ieder hun eigen indoctrinatieprogramma kunnen krijgen.

Ik kan me dan ook prima vinden in de conclusie van Silverstein:

Wat al deze benoemingen gemeenschappelijk hebben is het verlangen van Bibi [premier Netanyahu] om niet tot een goede verstandhouding te komen met de landen of organen waarin deze mensen zullen dienen, doch om olie op het vuur te gooien.

In het licht van deze zetten die politiek van grote betekenis kunnen zijn, stelt het vertrek van Esther Voet bij het CIDI weinig voor. Maar de vingerafdruk is herkenbaar: ze mag haar mond niet open doen over wat er binnen de club speelt, maar uit een interview met Vrij Nederland blijkt toch wel dat ze te uitgesproken was. Ze begreep niet goed hoe het spel gespeeld moet worden. In het grotere geheel van het zionistische project is Voet waarschijnlijk gewoon iemand met een identiteitsprobleem vanwege een moeilijke jeugd en die als zovelen haar roeping vond in een sekte. En poppetjes die niet aansluiten bij de partijlijn worden vervangen.

Over poppetjes – en de V.N. – gesproken. Toen Israël vorig jaar juni een grootscheepse pogrom begon onder de Palestijnen van de Westelijke Jordaanoever, met als excuus de verdwijning van drie jonge kolonisten, ging alle aandacht in de pers uit naar Operation Brother’s Keeper. Vandaar dat er weinig aandacht voor was toen de Verenigde Naties een week later besloten Israël het  vice- voorzitterschap van de UN Special Political and Decolonization Committee te verlenen. Zoals de naam aangeeft gaat deze afdeling over dekolonisatie, maar ze gaat ook over het Palestijnse vluchtelingenprobleem. Veel absurder kun je het niet krijgen.

In het verleden werd de volgende methode wel eens gehanteerd wanneer een hele organisatie op het juiste spoor gezet moest worden. Wanneer de schijn van (zionistische) democratie opgehouden moest worden, maakte men gewoon een definitie van zionist: dat was iemand die lid was van één bepaalde partij. In zo’n organisatie was uiteraard geen plaats voor anti-zionisten, maar vanuit “democratisch” oogpunt wel voor niet-zionisten. Door die definitie van zionist te hanteren kon men rabiate zionisten uit andere bewegingen opnemen (want volgens de definitie niet-zionist), zodat de echte niet-zionisten al snel buiten de boot vielen en er nog maar een gemeenschappelijk standpunt was.

Een spel van schuiven, slaan en vervangen, met al meer dan honderd jaar een richting en een duidelijk doel: de alleenheerschappij in Palestina en omstreken. Maar daarover een andere keer meer.

Engelbert Luitsz    www.Alexandrina.nl 

15 augustus 2015