Verkiezingen in Israël

DE RUIME wijnvoorraad in huize Netanyahu wordt met belastinggeld op peil gehouden, maar hoeveel statiegeld voor de flessen heeft de echtgenote van de premier in eigen zak gestoken? Hoe komt het toch dat de ene politiechef na de andere zich heeft vergrepen aan vrouwelijke ondergeschikten? En waarom heeft de minister van Buitenlandse Zaken de kolossale corruptie in zijn partij rustig laten voortwoekeren? Dit soort vragen heeft de Israëlische media aanzienlijk meer opgewonden dan de kwestie waar het in de vervroegde parlementsverkiezingen van 17 maart om gaat: het voortbestaan van een stabiel, democratisch Israël, en misschien zelfs het voortbestaan van Israël zelf.

Hoe kan in vredesnaam zoiets wezenlijks op het spel staan? De afgelopen jaren is het toch niet anders dan anders gegaan? Op sociaal en economisch gebied is alles bij het oude gebleven, het land is niet meegezogen in de Arabische draaikolk, Netanyahu heeft Iran voor de zoveelste keer ontmaskerd als een existentiële dreiging, in Gaza is Hamas weer eens met een overdaad aan geweld tot de orde geroepen, op de Westelijke Jordaanoever hebben Israëlische militairen en kolonisten hun aanvallen op Palestijnen en hun bezittingen routineus voortgezet, het bouwen van joodse nederzettingen is gewoon doorgegaan, en het vredesgevaar is opnieuw bezworen. Meer van hetzelfde dus.

En juist daarom. Want het resultaat van almaar hetzelfde is niet almaar hetzelfde. De status-quo gaat in tegen Israëls eigenbelang en heeft zijn houdbaarheidsdatum bereikt. Er is zware storm op til. Nog nooit is Israël op zo veel fronten tegelijk bedreigd als nu. Daarom gaan de verkiezingen over veel meer dan de vraag of Benjamin Netanyahu, de koning van de status-quo, voor de vierde keer de regering mag leiden. Ze gaan over de vraag of Israël al dan niet zal doorgaan met zijn langzame zelfvernietiging.

Inloggen om verder te lezen