`Palestina 1948’ verdraait waarheid kopt het Parool van 15.3 royaal. En vervolgens nog eens in het artikel: “EXPOSITIE IN HET TROPENMUSEUM MISLEIDT BEZOEKER”. Wie er nu nog heen gaat moet wel een grote oen zijn, is de boodschap.

 

Het gaat hier om een ingezonden brief van Michael Jacobs in reactie op de aankondiging en bespreking van de tentoonstelling die eerder verscheen in het Parool van 6.3 door Jos Bloemkolk. Anders dan Jacobs ben ik van mening dat de tentoonstelling over dit gevoelige thema van de Nakba van 1948 met grote terughoudendheid is gemaakt en dat er ook in het stuk van Bloemkolk erover geen onvertogen woord staat. Jacobs daarentegen geeft meteen in het begin van zijn stukje een racistisch vooroordeel bloot door te suggereren dat de tentoonstelling Palestina 1948 die

“ontworpen (is) door een Arabische medewerkster van het museum” zoals men dan uiteraard kan verwachten “veel onjuistheden” en “feitelijke omkeringen” bevat. Hij geeft als voorbeeld van zo’n onjuistheid dat er vermeld wordt dat er “in 1948 een einde kwam aan een Palestijnse staat”. Daar klopt niets van, zegt hij, want er was voor 1948 sprake van een mandaat of bezetting. Alsof een staat onder mandaat of bezetting ineens geen staat zou zijn. Dat lijkt een beetje op Golda Meir die in de jaren ’70 eens uitriep: “Palestijnen, nooit van gehoord”, hoewel ze zelf NB uit de mandaatperiode nog een Palestijns paspoort bezat. En dan Jacobs bewering over Libanon “dat een halve eeuw geleden nog een christelijk land was”. Een pertinente misvatting. Libanon was nooit een christelijk land! De Franse koloniale heersers hebben dat wel gewild, maar zagen in de jaren ’30 al af van een volkstelling omdat dan zou blijken dat de bevolking zelfs in meerderheid uit moslims bestond. “De overwinnaars van de Eerste Wereldoorlog hadden gehoopt dat de Arabieren veel baat zouden hebben bij zelfbestuur” schrijft Jacobs die spijtig vaststelt dat er “islamitische dictaturen” in het gebied ontstonden na de Eerste Wereldoorlog. Ja, ja de white man’s burden. Waarom bombardeerden dan de Fransen in 1920 Damascus? Dat was om een eind te maken aan het Arabisch koninkrijk dat in Syrië was gesticht. Niks islamitische dictatuur en niks hoop op zelfbesturende Arabieren. En wat Palestina betreft schrijft Jacobs: “opgejut door fanatieke imams en militante leiders weigerden de Arabieren ook toen al [in de jaren ’20 en ‘30] zich bij de toestroom van Joodse immigranten neer te leggen”. Vind je het gek? Waarom zouden ze? Hier is duidelijk een koloniaal aan het woord. Geen wonder dat de tentoonstelling die na 60 jaar Nakba ietsje probeert recht te zetten geen goed kan doen in zijn ogen.

 

Bekijk hier de tekst die het Parool afdrukte