Uri Rosenthal weet het misschien, onze Expert in Evenwicht. De minister voor Buitenlandse Zaken blokkeerde onlangs in zijn eentje een gezamenlijke verklaring van de 27 EU-lidstaten, die was bedoeld om de vredesbesprekingen uit het moeras te trekken. Volgens Rosenthal was deze tekst onevenwichtig en buiten proportie: om te beginnen werden de wandaden van zowel Palestijnen als Israëli’s aan de kaak gesteld. Daarnaast verwees de tekst naar een twééstatenoplossing.

Nu wordt dat plan al bijna 45 jaar door de Verenigde Naties (kortom de gehele wereld) bepleit als de enige acceptabele, rechtvaardige oplossing voor het Midden-Oostenconflict. Evenwichtiger dan dat wordt het niet, zou je zeggen; legaler evenmin. Maar gelukkig is Uri ‘Geller’ Rosenthal er nog, de man die alles krombuigt tot het recht lijkt. Hij vond het een groot onrecht dat naast de Palestijnen ook de Israëli’s de maat werd gemeten, terwijl zij toch alleen maar de bezetters in dit verhaal zijn.
 
Evenwicht in het Nederlands beleid: een snelcursus.
 
1. Stel, Hamas blijkt in 2006 de onbetwiste winnaar van eerlijke Palestijnse verkiezingen. De partij komt aan de macht. Wat doe je dan? Je stelt een totale boycot in – die lui accepteren immers de grenzen van 1967 niet. Je zet anderhalf miljoen burgers gevangen op een gebied zo groot als twee keer Texel, onthoudt hun elk contact met de buitenwereld, en wacht tot ze genuanceerder leren stemmen.
 Dat is de linkerschaal van de balans.
 
2. Maar dan. Na de Israëlische verkiezingen van 2009 worden ook daar twee extremistische partijen opgenomen in de regering: Israël Ons Thuis en Shas. Geen van beide Israëlische partijen accepteert de grenzen van 1967 (*), ze streven naar een etnisch zuiver, joods Israël met behoud van de nederzettingen. Dus wat doe je dan?
 Dan ga je over tot intensieve samenwerking. Het is precies wat Rosenthal op zijn eerste dienstreis naar Israël voorstelde aan zijn ambtgenoot, minister Lieberman.

(*) Geldt overigens voor alle Israelische regeringspartijen ooit.

Zie verder in