Vanaf 25 juni zijn deelnemers aan de tweede Gazavloot op weg gegaan naar Griekenland, waar ze zich verzamelen vanuit alle windrichtingen. Het doel: de Israelische zeeblokkade van Gaza aan de kaak te stellen, en op te stomen naar Gaza in de hoop de blokkade te doorbreken en de omsingelde bevolking hun leven terug te geven. Dat de boten niet leeg naar Gaza zullen varen spreekt voor zich, waar er ruimen zijn zal vracht worden meegenomen. Vanuit Nederland gaan er speelgoed, medische voorraden, rollators, muziekinstrumenten en schoolartikelen mee.

De reacties op de Gazavloot zijn een promotieonderzoek waardig: nog voordat de vloot is uitgevaren zijn er boekdelen over vol te schrijven. Nederlandse christelijke politici en PVV-ers vinden de vloot een "provocatie". Ze vroegen Minister Rosenthal om consulaire steun aan de Nederlandse opvarenden te onthouden mocht er zich een noodsituatie voordoen. In pers en blogs worden opvarenden en organisatoren voor halve of hele terroristen uitgemaakt. Er worden per internet foto’s verspreid van deelnemers en sympathisanten, als zouden het vogelvrije misdadigers zijn. De Flotilla-leiding, die vóór het uitvaren nog training verzorgt in geweldloosheid, zou er op uit zijn wapens naar Gaza te vervoeren. De commentaren lopen over van kwaadaardigheid: “Ga maar lekker naar Gaza en kom niet terug”. Tevreden melden sommige commentatoren dat er “slechts weinigen” bereid zouden zijn te gaan, misschien “uit angst” om hun leven te riskeren. Het idealisme van de opvarenden zou zijn doorgeslagen, enz enz.

Intussen blijkt hoezeer de zionistische sympathie zelf is doorgeslagen en dat die zó ver gaat dat die dit vreedzame initiatief fysiek gaat saboteren: de schroef van het Zweedse schip is onklaar gemaakt; het Ierse schip de MV Saoirse heeft nog voordat het kon uitvaren omvangrijke schade opgelopen die alleen aan sabotage kan worden toegeschreven. Als hij niet vroegtijdig was ontdekt had de schade een noodsituatie op zee kunnen veroorzaken. Israel heeft Griekenland gedreigd met verslechtering van de relatie als het de vloot toestaat uit te varen vanaf een Griekse haven. En dat alles voor een bescheiden groepje boten met internationale vredesactivisten aan boord die geen ander doel hebben dan Gaza te bereiken, en de bevolking van Gaza hun vrijheid te geven: een volstrekt legitiem streven.

Zitten de christelijke Kamerleden zich nu op het pluche van de Tweede Kamer te verkneukelen over de lotgevallen van dit nobele initiatief voor de vrijheid? Waar blijven degenen nu die hun mond vol hadden over provocatie? Zijn ze tevreden over de sabotages, en de hiel waaronder Israel het stukje grond en zee houdt dat aan de Palestijnen toekomt? Hoe lang blijven ze zwijgen over het onrecht dat de Palestijnen wordt aangedaan, en hoe lang zullen ze het internationaal recht aan hun laars blijven lappen? Hoe durven zij zich christen te noemen, met hun van oorlogszucht druipende retoriek?
Het is hoog tijd dat de partijen in de Tweede Kamer die, veelal onder het mom van Christendom, met zionistische koloniale aspiraties sympathiseren,  zich er rekenschap van geven dat ze het vreedzame Nederlandse verzet tegen Israels wandaden, en Nederlands steun daaraan, niet zullen kunnen breken. Dit geldt ook voor het verzet in andere landen. De vastberadenheid en opofferingsgezindheid onder de activisten is groot.

Opnieuw staat Nederland echter aan de "verkeerde kant van de geschiedenis". Nederland keert het internationaal recht de rug toe en kijkt de andere kant op wanneer de rechten van de Palestijnen moeten worden verdedigd. Nederland moet zijn commitment aan het internationaal recht eindelijk eens waarmaken: met blinde steun aan Israel zijn nóch Israel nóch de Palestijnen gediend.

Hoe lang willen de zgn vrienden van Israel dit land blijven aanmoedigen zijn handen te dopen in bloed en tranen van de Palestijnen?  Het wordt tijd dat zij hun zgn christelijke waarden herijken, hun actieve steun aan de koloniale uitbuiting van Palestijnen heroverwegen, en gaan nadenken over oplossingen die de rechten van beide partijen dienen in plaats van het recht van de sterkste. De oplossing is eenvoudig en universeel: Israel moet de bezetting en plundering van Palestijnse grond en zeebodem opgeven en de zeeblokkade opheffen. Als zeevarende natie moet Nederland dit van Israel eisen!

Sonja Zimmermann