Ondanks al zijn militaire macht is Gaza voor Israel inmiddels een blok aan het been. Zo liep het land met zijn verwoestende aanval in december 2008/januari 2009 op Gaza, grote imagoschade op. De recente Israelische overval op het Gaza-hulpkonvooi, waarbij onder de opvarenden negen doden en een reeks gewonden vielen, heeft daar nog eens een flinke schep bovenop gedaan.

Diverse Westerse regeringen keurden de Israelische aanval in krachtige bewoordingen af. Net als na de Gaza-oorlog van 2008/2009 was er de roep om een onafhankelijk onderzoek naar de toedracht van het gebeurde. Door sommige regeringen is voorts de blokkade als zodanig ter discussie gesteld, vanwege de dramatische gevolgen ervan voor de inwoners van Gaza.

Door Israel is de druk op twee manieren gepareerd:

Een: Om het instellen van een onafhankelijke onderzoekscommissie (à la die van Richard Goldstone) vóór te zijn, organiseerde Israel snel een onderzoek door eigen militairen. De leiding daarvan kwam in handen te liggen van generaal b.d. Giora Eiland - architect van de zogeheten Dahiya Doctrine, waarbij de inzet van disproportioneel geweld tegen tegenstanders centraal staat, in de veronderstelling dat dezen zich een volgende keer wel tien keer bedenken alvorens zij iets tegen Israel ondernemen. Praktijkvoorbeelden zijn de aanvallen op Libanon in de zomer van 2006 geweest en die op Gaza in december 2008/januari 2009 geweest. Daarnaast is er door Israel nog een tweede onderzoekscommissie in het leven geroepen, met aan het hoofd een oud-rechter van het Israelische Hooggerechtshof, plus twee niet-Israelische adviseurs. In het ene geval gaat het daarbij om de Noord-Ierse oud-politicus en Nobel-prijswinnaar David Trimble. Over diens onafhankelijkheid bestaan evenwel grote twijfels. Want samen met de Amerikaanse neo-con John Bolton, Likoed-havik Dore Gold, de Spaanse oud-premier José Maria Aznar (die de bloedige bomaanslag van 11 maart 2004 op het station van Madrid uit electorale overwegingen valselijk in de schoenen van de ETA heeft proberen te schuiven) en anderen maakt hij deel uit van de onlangs opgerichte lobbygroep Friends of Israel.

Twee: Om de discussie over de blokkade, inclusief een eventuele opheffing daarvan, kort te sluiten, bood Israel snel ‘een versoepeling’ aan. Nog afgezien van het feit dat de blokkade als zodanig door een reeks gezaghebbende juristen en internationale organisaties is aangemerkt als ‘een collectieve strafmaatregel tegen de burgerbevolking van Gaza’ - daarmee een schending vormt van de Vierde Conventie van Genève en het hier bijgevolg om een oorlogsmisdaad gaat - dringt de vraag zich op, wat in dit verband onder ‘een versoepeling’ moet worden verstaan? Israelische politici hebben zich de afgelopen decennia ontpopt als meesters in schimmig taalgebruik, waarmee zij het afhandelen van de eigen agenda vaak met succes hebben weten te verhullen. Wanneer er in het geval van Gaza zeg 25 vrachtwagens extra per week in Gaza goederen mogen afleveren, dan is dat strikt genomen een versoepeling van de blokkade - maar in de gegeven omstandigheden nog altijd volstrekt ontoereikend. En daar zou het om moeten gaan.

Op zich hoeft het geen verbazing te wekken, dat de partij (Israel) die van schending van de internationale rechtsorde wordt beschuldigd, een onderzoek daarnaar graag in eigen handen houdt, of dat Israel opheffing van de even criminele als desastreuze (Dahiya Doctrine !) blokkade van Gaza probeert te voorkomen, door met ‘een versoepeling’ akkoord te gaan. Wèl dat de internationale gemeenschap - de Verenigde Staten en de Europese Unie voorop - dit over haar kant laat gaan. Hoezo internationale rechtsorde?

En zo wordt inzake het Israel/Palestina-dossier de kloof tussen regeringen en grote delen van de publieke opinie almaar groter. In de tussentijd worden Palestijnen vermalen.


Redactioneel Soemoed, jaargang 38, nummer 3-4 (mei-augustus 2010)