Door Sonja Zimmermann

In de fraaie en lichte Amstelkerk in Amsterdam vond op zaterdag 28 november een bijeenkomst plaats georganiseerd door het Nederlands Palestina Komitee ter gelegenheid van de Dag van Internationale Solidariteit met het Palestijnse Volk (jaarlijks 29 november).
Twee Palestijnse sprekers ( Hasan Abu Nimah uit Jordanië en Iyad Rabi uit Israel ) waren uitgenodigd om de “Vergeten dossiers van de vredesprocesindustrie” voor het voetlicht te brengen.

IYAD RABI is in Israel werkzaam als advocaat. In rap tempo beschrijft hij het leven van Palestijnen in Israel. “We wonen in ons eigen land, maar het voelt net als leven in diaspora”. In 1948 werd 80% van de Palestijnen van wat nu Israel heet verdreven voor de stichting van de Staat Israel. 150.000 van de inheemse Palestijnse bevolking slaagden erin te blijven, hun aantal is nu 1,4 miljoen. De achterblijvers werden tweederangs staatsburgers en werden onder militair bestuur geplaatst. Israel wilde het imago krijgen van een democratie. Maar er werd geen grondwet opgesteld, want dan zou men gelijkheid moeten toekennen aan alle staatsburgers. Het werd ook geen normale staat, maar een Joodse Staat. Deze evolueerde zich in 3 stadia: landroof, verhinderen van Palestijnse organisatie en fascistische wetgeving. Hoe uit zich dit?

Het vergaren van land was en is een topprioriteit. Om zoveel mogelijk land te kunnen vergaren gebruikte en gebruikt Israel de oude Osmaanse wet van Absentee Property (Afwezige Landeigenaren). Land dat gedurende zes maanden niet was bewerkt werd onteigend. Dit betekende dat de Palestijnse vluchtelingen aan wie het recht van terugkeer werd ontzegd, automatisch hun grond verloren. Particuliere organisaties werden gecharterd (het Joods Nationaal Fonds, de Wereld Zionisten Organisatie, en de Jewish Land Administration) om “het vuile werk te doen”, dat wil zeggen de onteigende grond te beheren en regels op te stellen voor herverdeling. Zo werd bepaald dat geen grond naar Palestijnen mocht gaan. Judaïsering of verjoodsing van het land wordt door Israël gelijkgesteld aan “ontwikkeling”. De staat treft zo nooit blaam voor discriminatie, want de verantwoordelijkheid is uitbesteed.

Palestijnen die van mening waren/zijn dat Israel geen democratische

staat was werd/wordt het recht ontzegd een partij te vormen. De pas opgerichte parttij voor gelijkheid binnen Israel de NDA (National Democratic Assembly) zal mogelijk niet mee mogen doen aan de volgende verkiezingen. Israel heeft in totaal 52 discriminerende wetten, zoals de wet dat niemand een Palestijnse huwelijkspartner naar Israel mag halen. De wet geldt voor iedereen, maar treft vrijwel alleen Palestijnen. De Nakba, de etnische zuivering van 1948, mag niet meer worden herdacht, aldus een nieuw wetsvoorstel. Alle schoolboeken worden onderzocht en verwijzingen naar Palestina worden verwijderd, zo wil een ander wetsvoorstel. En er is een wetsvoorstel in de maak dat wie Israel niet als Zionistische, Joodse staat erkent zijn staatsburgerschap kan verliezen. Het staatsburgerschap zal dan zonder vorm van proces kunnen worden afgenomen door het Ministerie van Binnenlandse Zaken. Dit gebeurt reeds. Het streven naar gelijke rechten voor Palestijnen en Joden wordt gezien als een strategische bedreiging voor Israel. Israel wil de institutionele discriminatie niet in media hebben omdat dit Israels reputatie als democratische staat ondermijnt. 50 hoogleraren gingen naar het Hof van Justitie in Israel om zich te registreren als Israelier. Dat bleek niet mogelijk, er bestaat niet zoiets als Israelische nationaliteit: men is Jood of niet-Jood. Een uitdrukking als “Israel voor de Israeliërs" kan je zelfs in de gevangenis doen belanden. Tegelijkertijd is de vraag: “wie is joods? “ in Israel een prangende vraag. Wordt het gedefinieerd door religie? Door taal? Door etniciteit? Het lijkt erop dat Israel een vijand nodig heeft om een natie te kunnen worden. Het vredesproces is voor Israel niets minder dan een dekmantel voor voortzetting van de bezetting.

De boycotcampagne tegen Israelische apartheid zou zich niet alleen moeten richten op de nederzettingenproducten, maar ook op bestrijden van apartheid binnen Israel. De campagne moet meer omvatten dan alleen producten, maar zich ook richten tegen samenwerking met Israelische instituties zoals universiteiten die zich niet uitspreken tegen de apartheid.

DE VOORMALIGE VN-AMBASSADEUR HASAN ABU NIMAH spreekt liever niet van een Palestijnse diaspora, maar gewoon van Palestijnse vluchtelingen. Volgens hem is de centrale vraag niet: ben je pro-Israel of pro-Palestina? Maar ben je voor of tegen gerechtigheid, voor of tegen internationaal recht? Veiligheid is ondeelbaar, “wat veilig is voor jou is ook veilig voor mij”. Na 11 september is er groeiend bewustzijn dat dit juist is.

Na het “Oslo-proces" is er geen representatie meer van alle Palestijnen. “Oslo” heeft hen verdeeld, de PLO wordt sinds "Oslo" gemonopoliseerd door de Palestijnse Authoriteit. De Palestijnen zijn echter waar ze ook zijn één volk: de Palestijnse vluchtelingen, de Palestijnen in Israel, en Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever (incl. Oost-Jeruzalem) en in de Gazastrook. Deze hebben allemaal recht vertegenwoordigd en gehoord te worden. De tweedracht onder de Palestijnen is door buitenlandse krachten georganiseerd en wordt door die krachten in stand gehouden.
Van het oorspronkelijke grondgebied van Palestina is nu 10% over voor de Palestijnen, en die 10% is gefragmenteerd door Israels illegale Muur, nederzettingen en wegen. Het aantal Palestijnse vluchtelingen is inmiddels opgelopen tot 5 miljoen. Deze zouden volgens Israel niet kunnen terugkeren.

De feiten zijn dat 1) De Palestijnse vluchtelingen gewoon bestaan en dat er geen oplossing mogelijk is zonder dat zij over hun eigen toekomst worden geconsulteerd; 2) Israel bestaat ook, en het heeft vele kansen op een vreedzaam bestaan in de regio verspeeld; 3) Er zijn maar twee opties: òf Israel en de Palestijnen leren in vrede samen te leven, òf ze gaan door met elkaar te vernietigen.
Een boycot is het laatste redmiddel wanneer andere middelen niet meer werken.

Het levendige debat dat werd geleid door Mohamed Rabbae werd aangezwengeld door de twee coreferenten Jaap Hamburger van een Ander Joods Geluid en de journalist Stan van Houcke.

De Armeense accordeonist Raphael Martirossian luisterde de goedbezochte bijeenkomst in de Amstelkerk op met een breed repertoire van Armeense liederen.

Nog meer lezen:

Artikel Moshe Gorali The State of Israel denies there is any such nationality as `Israeli'

Artikel door Jil Ronen Court rejects Group Appeal to be declared "Israeli" in IDs

Artikel Dan Izenberg Add "Israeli Category to IDs"

De media schreven:

NRC Handelsblad 3 december 2009 , Interview Hasan Abu Nimah "Praten om te praten heeft geen zin".

Al Watanvoice 4 december 2009 ندوة في هولندا:الملفات المنسية من عملية السلام الفلسطينيون في اسرائيل وخارج فلسطين